23 december 2007

Hoi Marietta en Paul,

Tot zaterdagavond blijft de wind noordelijk. Daarna komt er weer een ZW aan. Hopelijk knapt de kapitein weer snel op. Wat zijn die mannen toch zwakke poppetjes. he?
Ik knap aardig op al heb ik nu af en toe last van mij ingewanden. Waarschijnlijk een beetje verpest met al die zware pijnstillers. Ik gebruik nu vrijwel geen pijnstillers meer.

Wel beginnen we een naar gevoel te krijgen bij deze tegenslag. Het leven is buiten de kontakten met de kinderen en vrienden momenteel doelloos voor ons en we voelen ons ook onzeker om weer de zee op te gaan. Maar dat zal wel weer goed komen.
Henk de Velde schijnt aardig bij jullie in de buurt te zijn. Maar ja, die kijkt niet naar het weer. Die gaat gewoon varen.
Als Paul fit is hebben jullie ruim de tijd om in Caleta Hornos te komen. Volgens Google Earth is het een kale boel daar, hoor. En wat Paul en Carolien betreft. Ik denk dat het wel slim is om van goede wind te profiteren. In het zuiden wordt dat zeldzamer. In jullie gebied zit nog zat N-wind. Dat had ik de laatste maanden al in de gaten gehouden.
Hoe is het trouwens in San Blas? Is het goed en veilig daar? We hopen uit jullie verslagen belangrijke details te halen voor als wij hopelijk in februari die kant op komen.
Groeten van Peter en Paula

PS Aanloop Hornos ziet er goed uit in de loop van woensdagavond of donderdagmorgen.

Ook als het langer duurt weinig problemen zo te zien.

Benieuwd naar jullie voortgang. Fijne Kerst.

Peter

 

Gedeelte van de Ugrib informatie aan Nije Faam via Sailmail.

Di 25 dec. Valdez tot Hornos

0200 N 25

0500 N 25-20

0800 N 25-20

1100 N 20-15

1400 N 20-15

1700 N 20-15

2000 O 15-10

2300 O 15-10

 

Mail van Nije Faam op 24 december 2007

Een pechdag vandaag, lees maar eerst even:

De dag van vandaag begon nog wel zo mooi. Hoewel de wekker op kwart voor vijf stond waren we beiden om kwart voor vier klaarwakker. De spanning van het vertrekken zullen we maar denken. Het was nog donker, wat mij op het idee bracht om nu alvast de gribfiles die ik gisteren aangevraagd had op te halen. Normaal probeer ik die rond negen uur op te halen, maar dan is de verbinding niet zo best. Later op de middag gaat het altijd heel snel. Maar nu het nog donker is, en het station in Chili waar het vandaan moet komen ook, zou het best wel eens snel kunnen gaan mits ik een lage frequentie kies. Inderdaad vlogen de bytes door de ether. De gribfiles gaven een goed beeld. Zelfs nog beter dan gisteren. Een rustig eerste dagje, een tweede dag die als een speer zou kunnen gaan en dan nog enkele dagen met ons meelopende winden. We hebben rustig ontbeten en het vertrek voorbereid. Met de volle maan achter ons voeren we op de ebstroom richting zee. Paul loopt nog even naar de punt om het anker vast te binden en hoort of voelt ineens een pang in zijn ribbenkas. Hij komt terug en zegt tegen mij: "Ik denk dat ik nu een gebroken rib heb". Ik kijk hem ongelovig aan maar bedenk snel dat ik zó niet wil vertrekken. Paul denkt er nog iets anders over. Ik herstel liever als we in Caleta Horno zijn. Ja, aan mijn hoela. Dat duurt nog drie vier dagen, en wil je met een gebroken rib al dat werk aan de zeilen doen? Wat moet je dan? We worden elke minuut verder de zee op gespoeld. Uiteindelijk gooit Paul met een van pijn vertrokken gezicht het roer om. Okey, we wachten hier nog een of twee weekjes. Dan varen we maar nu met de opkomende zon in onze rug terug naar de ankerplek waar we zojuist vandaan kwamen. Tegen de stroom in duurde het wel wat langer voor we terug bij af waren. Tijd om even aan deze koerswijziging te kunnen wennen. We ankeren nu net iets verder van de andere bootjes af en moeten nog eens opnieuw ankeren omdat het anker niet meteen houdt. We roepen de prefectura aan en delen mee dat we terug gekomen zijn. Als we de reden vertellen bieden zij meteen hulp aan om ons naar het ziekenhuis te brengen. Maar daar wil Paul nog niks van horen. Het is niet de eerste keer dat hij een rib breekt.
Zo denk je de kerstdagen op zee door te brengen, zo breekt er met die rib een andere tijd aan.
Wordt vervolgd.

Hoi Peter en Paula.
Dit stukje komt vandaag op het worldwideweb. We balen enorm en Paul niet het minst natuurlijk. San Blas biedt gelukkig genoeg bescherming hoewel we voor de swell misschien beter de laguna in kunnen duiken, maar zover is Paul nog niet. Wie weet, wij gaan zo traag, straks halen jullie ons weer in!!
Hopelijk heb je nog niet al te veel werk gestoken in informatie voor ons, we kunnen er helaas nu geen gebruik van maken. Wel heel jammer van dit mooie weerwindow, maar er komt er wel weer een. Paul zegt dat het weer in januari en februari er alleen maar beter op wordt. Dat die hoge drukgebieden waar ik het gisteren over had alleen maar stabieler worden. Ook voor jullie een mooi vooruitzicht toch? Alleen het seizoen in Ushuaia wordt hierdoor korter, maar wij hadden al min of meer besloten daar langer te blijven. Zeker nu we Amrikanen die we in Mar del Plata tegen kwamen en die ook op de Falklands zijn geweest ons vertelden dat ook zij in Ushuaia hun boot hebben achter gelaten om twee maanden naar de States terug te gaan. Wij moeten in juni weer even naar huis omdat we dan voor de vierde keer opa en oma dreigen te worden. Hopelijk hebben jullie een beetje geluk  met het boeken van een vlucht. Maar als je heel vroeg aan de incheckbalie staat kan je ook wel een plaatsje bij de nooduitgang krijgen toch?
Een fijne kerst met jullie beitjes en in de omgeving van je warme familie. Lekker eten in Bos en Puin.
Marietta.

 

24 december 2007

Lieve mensen,
Hoe kan het toch? We zijn in principe hardstikke gezond en dan gebeurt ons en jullie weer zoiets. Maakte Paul een verkeerde beweging? En hoezo heeft hij al eens eerder een rib gebroken. Dat zal wel net zo pijnlijk zijn als mijn borstbeen. Daar weet ik alles van.
Fijn dat jullie daar redelijk liggen. Aan een gebroken rib kunnen ze weinig doen maar in Hornos lig je toch wel erg geïsoleerd als het meer problemen geeft. Dan is San Blas voor jullie beter.
Ik kan me voorstellen dat jullie je nu even gefrustreerd voelen als ik/wij op dit moment. Ik heb voorlopig geboekt voor 21 januari maar tot dan is het freewheelen en balen. Maar we zullen er maar het beste van maken. Laten we maar vooruit kijken naar onze herontmoeting. Wij kijken er al naar uit.

Jullie veel sterkte en we houden kontakt,
Peter en Paula

 

28 december 2007

Hoi, Peter en Paula,

Het is erg leuk om van jullie regelmatig bericht te ontvangen. Het geeft aan dat jullie met ons meeleven en dat voelt goed.
Zoals je op onze website hebt kunnen lezen, brengen wij onze dagen hier in alle rust door.
Het was natuurlijk balen dat we niet verder konden, ondanks een heel goed weer window. Maar over balen hoef ik jullie niks te vertellen.
We hebben hier geen internet en geen walstroom, maar via ssb en windmolen komen we toch goed aan onze trekken. En zoals de grote meester Cruijff placht te zeggen: Ieder nadeel heeft zijn voordeel. We vangen vis en met succes, lezen boeken en hebben rust.
Met de rib gaat het goed. Overdag word ik er nauwelijks aan herinnerd. Alleen bij lachen, niesen, bukken, neussnuiten, e.d. ´s Nachts is het de eerste 10 min. op je rug liggen weer even wennen en bij het per ongeluk op je verkeerde zij draaien. Maar iedere dag gaat weer wat beter en als dat zo door gaat weet ik niet of we het hier wel 2 weken uit houden als er weer een goed weer window zich voordoet.
Hoe verloop het herstel van Peter? Hebben jullie al een ticket?
In ieder geval een fijne jaarwisseling en tot mails.
Groetjes ook van Mariëtta
Paul

 

 

Hallo Paul en Mariëtta,

Ik schreef al eerder dat het frustrerend is. Maar om de waarheid te zeggen hebben we momenteel ook een gevoel van ontmoediging. We zitten hier vreselijk te balen maar we zien er ook tegenop om weer weg te gaan. Het is zo ver af komen te staan. Komt bij mij natuurlijk de angst bij om met mijn lange lijf 12 uur gemangeld te zitten. De vliegmaatschappijen zijn niet behulpzaam in dezen.
Piriapolis lijkt zo ver weg. Maar als we er weer zijn zal het wel weer snel wennen.
We zijn de geestdrift een beetje kwijt. We hadden eigenlijk niet terug moeten gaan. Maar de kinderen, familie en vrienden trekken ook aan ons. We zijn van plan om hierna voorlopig niet meer naar Nederland te gaan. Het breekt de reis teveel. We blijven jullie volgen.

 

Ik ga nu een "blank en bruin" taart bakken voor mijn oudste dochter die maandag 31 wordt. Een jonge vrouw van 31 die vraagt: "Pap, bak je weer een "blank en bruin taart" voor mijn verjaardag?" En dan zondagmorgen oliebollen bakken en met alle lekkers naar Anne en haar gezin in Nijmegen waar we Meikes verjaardag vieren. Dat is erg gezellig en het leidt ook even af.

Fijne jaarwisseling van Peter en Paula

 

29 december 2007

Hallo Peter en Paula.
Bij het lezen van jullie woorden moet ik denken aan een winterdip. De temperatuur lijkt niet meer op die van Brazilie en Uruguay. Het is koud. De dagen zijn kort. Wind giert om jullie huisje in de Loonse Molenstraat. En dan horen jullie enthousiaste verhalen van de Giebateau die als een gek met allemaal goede winden naar de Falklands gescheurd zijn. En je leest onze verhalen over het afscheid nemen in Uruguay van al die lieve mensen, het fourageren in Mar del Plata en ons vertrek in zo'n mooi weerwindow naar het zuiden. En daar hadden jullie bij willen zijn. Is het niet?
De laatste jaren van je werkzame leven werk je toe naar het moment van je laatste werkdag om meteen je droom te gaan volgen. Je hebt een mooie boot en je vertrekt . Zij het met een jaar vertraging omdat je boot en jezelf nog niet helemaal klaar zijn. Maar het zij zo. Misschien heb je ook nog op je werk een PIZ(pensioen)cursus gedaan, wat een makkie voor je was want je had toch al een nieuw doel voor ogen. En dan gaat het gebeuren, je maakt een fantastische start. Je krijgt een vleugje Afrika mee, Marokko en drijft zo naar de Canarische eilanden en gaat met de flow mee naar de Kaapverdische eilanden. Een oversteek naar Brazilie waar je met plezier op terug kijkt, vissen vangen, Neptunus aan boord,etc etc. De droom wordt werkelijkheid. In Brazilie kom je in een compleet andere werelddeel. En daar vaar je dan met zijn tweeen. Is dit het nou? Maar je went eraan en ontstaan toch weer bijzondere vriendschappen in het land. Helaas mag je er maar een half jaar blijven maar geen ramp want Patagonie lonkt al. Dat laatste is wat je juist zo die richting op getrokken heeft. Nog even een bezoekje aan het thuisfront en dan gaan met die banaan. Samen met nog drie andere Nederlandse boten.
En toen kwam die verdomde Thymoon. Wel of niet eruit. Besloten van wel. Zou ik ook gedaan hebben. Maar met die operatie gaat er veel kostbare tijd verloren. De tijd om nog naar het zuiden te komen begint te dringen. De familie begint weer lekker aan je te trekken. En je geniet er natuurlijk met volle teugen van. Maar het gaat ook allemaal weer af van die kostbare tijd om naar het zuiden te komen.
En dan vergeet je die mooie blauwe boot in Uruguay, die klaar staat voor vertrek. Met die jaloersmakende harde buiskap. Met die heerlijk ruime roef, met die nieuwe boekenkastjes, met die heerlijke accomodatie waarmee je onderuit gezakt met een boek je tijd mag verdoen. Die nieuwe boot die niet eens overal lekt, waar de septerpotten nog niet voor de tiende keer lekken, die al een prachtige buiskapafdichting heeft, en ik kan nog wel even door gaan.

Kom op Peter en Paula. Boek dat vliegtuig. Zeur bij de incheckbalie tot je een ons weegt om een goede plek, laat desnoods dat mens je litteken zien. Loop anders vijfenzeventig rondjes door het gangpad en ga terug naar dat heerlijke huisje daar op de wal in Zuid Amerika. En recupereer daar verder. Als je je dan nog steeds niet goed genoeg voelt om naar het zuiden te trekken ga je toch uitstapjes maken in dat prachtige Argentinië. De watervallen bezoeken, niet aleen de Argentijnse kant, nee, van alle kanten bekijken, je hebt toch alle tijd, paardrijden in Esteros de Ibera, ga alvast Bolivia en Peru bezoeken, Salta en de Andes. En vlieg voor mijn part ook alvast een keer naar Paaseiland of de Galapagoseilanden om alvast een snufje van de Pacific op te doen. Ga wandelingen maken in Bariloche, bezoek de parken van de dinosauriers. Vergeet niet om Puerto Madryn te bezoeken,  de walvissen, zeeleeuwen, zeeolifanten en pinguins. Met de bus natuurlijk; dat is veel gemakkelijker dan met de boot.
Geniet nog even met volle teugen van je warme familie en herlees je PIZ cursus, maar nu met je hernieuwde doel, kijken naar hoe onze wereld er in werkelijkheid uit ziet. En maak ook alvast nieuwe dromen voor in je dromenbewaarbakje. Want als je werkelijk iets krijgt waardoor je nooit meer kunt varen zijn er nog andere dromen waar te maken.
Het beste voor 2008. Marietta.

PS En ga in godsnaam zo snel mogelijk naar Uruguay.