Lieve allemaal,
We hebben twee diepe duiken gemaakt bij het eiland Tortuga.
Zo als jullie zien leef ik nog. Ben drie keer onderwater geweest en ben ook alle
drie de keren weer boven gekomen. M.a.w. Duiken geslaagd!
Eerst moesten we een proef van bekwaamheid afleggen hier in de baai. Peter moest
als eerste, maar tot mijn en ook zijn verbazing werd hij plotseling erg nerveus
en dacht dat hij het benauwd kreeg en dat dat door zijn Myas. kwam. Ik probeerde
op hem in te praten en dat hij gewoon rustig moest worden en zijn adenhaling onder
controle moest zien te krijgen en dat er dan niets aan de hand zou zijn. Maar ja,
al te hard aandringen durfde ik ook niet, want veronderstel!! Maar gelukkig hij
herstelde zich en ging onderwater en kwam na een tijdje opgelucht weer boven. En
toen was ik zenuwpees aan de beurt. Maar het gekke was ik was op dat moment zo kalm
en nuchter als een kip. En zat in een mum van tijd op mijn knieën op de bodem. Nog
even rond gezwommen en toen ik even later bovenkwam, was ook ik geslaagd en mochten
we mee, naar het eiland Tortuga. Met een vaartje van 28 knopen waren we daar binnen
15 minuten. Met Pacific Blue hebben we over dat stuk meer dan een uur gedaan. En
toen kwam natuurlijk de echte vuurdoop. Naar 20 meter!!! Vreselijk diep!!
Maar met de instrukteur en Peter vlakbij gingen we als de gesmeerde bliksem naar
beneden. Daar aangekomen moesten we ons aan een steen vast houden en om ons heen
kijken. Jongens, wat prachtig, allerlei mooie gekleurde vissen zwommen voor het
grijpen om ons heen. En toen een 4e (ervaren) duiker zich bij ons gevoegd had gingen
we op weg. Jammer genoeg gingen we tegen de stroom in en moesten best de benen laten
wapperen. Maar ondanks dat hadden we genoeg tijd om ons heen te kijken. Wat is die
onderwater wereld toch speciaal. Helaas werd opeens de stroom een stuk sterker en
had ik moeite om die kerels bij te houden. Ik wilde Peter nog in seinen door aan
zijn flipper te trekken, maar greep net mis. En toen kwam ik in de bubbels van de
anderen terecht, zag niet zoveel meer. Maar het vervelendste was dat ik langzaam
maar zeker omhoog ging. Ondanks dat ik probeerde mijn kop omlaag te steken en heel
diep uit te ademen. Ja, en het stomme was dat de instrukteur niet achter mij was,
maar voor. Dus werd ik niet ingeseind wat ik vergat te doen!! Mijn drijfvest een
beetje leeg te laten lopen.
Opeens werd het lekker warm en voelde ik de zon op mijn rug, en een paar seconden
later was ik boven. Ik keek om me heen en het bootje met de schipper lag al bijna
naast me. Maar elke golf ging over mijn hoofd en toen (stomme) ik, de regulator
ook nog eens uit mijn mond haalde moest ik ook nog wat zeewater drinken dus stopte
dat ding meteen weer terug. Ik herinnerde me dat ik de avond ervoor gelezen had
dat onervaren mensen dat bijna altijd doen, zoals ze ook vaak vergeten hun vest
even meer drijfvermogen te geven. Oók dat was ik vergeten. Stom stom natuurlijk,
maar dat is de onervarenheid en ook dat het de cursus alweer drie jaar geleden was. De
instrukteur had het wel gezegd, maar op dat moment dacht ik meer aan het feit dat
Peter misschien in paniek zou zijn als hij merkte dat ik niet meer te zien was en
hoe ik hen zou kunnen laten weten dat ik veilig boven water was!! Maar daar hoefde
ik me niet lang meer druk over te maken. Inmiddels had ik al wel gezien dat de instrukteur
boven was gekomen en meteen weer naar Peter ging. Want die zat nog te wachten op
20 meter met die vierde man.
Na even wat geworstel in het water om me van het duikvest met duikfles en
zwemvliezen te ontdoen kon ik het zwemtrapje opklimmen en uitrusten. Niet lang daarna
kwamen instrukteur, Peter en 4e man ook boven. Hun zuurstof flessen waren zo goed
als leeg. De 4e man een beetje verbolgen omdat hij nog nooit mee gemaakt had dat
na 25 min.duiken zijn fles leeg was. Hij had er ook de P aan dat ze tegen de stroom
hadden moeten ingaan, dat kost meer energie maar vooral meer zuurstof. En hij zei
dat ik door de stroom omhoog gedreven was, hij had gemerkt dat op sommige plekken
de stroom zo sterk was dat hij zijn duikvest wat leeg moest laten lopen om beneden
de stevigste stroming te blijven. Hij had Peter er ook op geattendeerd en die was
toen ook weer wat verder naar beneden gegaan. Later was de 4e man kwaad op de instrukteur
dat hij hen en vooral mij daar niet op geattendeerd had.
Na een pauze van ca. 45min. moesten we weer. Voor mij was dat, ondanks dat er niets
gebeurt was, toch een moeten. Maar dapper als ik ben, ehem, heb ik me vermand (vervrouwd
) en ben toch weer gegaan. Peter had wel Fabricio ingeseind dat ik wat zenuwachtig
was. Dàt heeft hij goed in zijn oren geknoopt en is de hele tijd bij me gebleven.
En ik ben bij hem blijven kleven, als zwaan kleef aan. Ik heb bijna de hele tijd
zijn schouder of hand vast gehouden. Hoewel dat eigenlijk niet nodig was, omdat
ik nu, als het nodig was een beetje lucht uit mijn drijfvest weg liet stromen of
juist er in. Omdat Peter zijn fles bijna leeg was, zijn we 30 minuten later samen
naar boven gegaan, ik had nog meer dan genoeg zuurstof in mijn fles, (volgens Faqbricio
door een goed gekontroleerde ademhaling, maar wat wil je als yogalerares. Dat ben
je wel, vooral aan je zelf verplicht, nietwaar?) maar ik vond het welletjes en ben
met hem meegegaan. Eerlijk gezegd heb ik wel zijn hand vast gehouden zodat ik hem
onderweg niet kwijt zou raken!! Truttig, ik weet het. Ondanks dat ik blij was weer
heelhuids aan boord te zijn, vind ik het voor herhaling vatbaar. En nu onze eigen
flessen opnieuw gevuld zijn, wil ik later bij de Las Perlas eilanden( in de buurt
van Panama) een beetje gaan oefenen.
En niet op 20 meter! 5 à 6 lijkt me genoeg
om een beetje aan te klooien, zoals bril leeg laten lopen, of de snorkel/regulator
in en uit de mond te halen, een beetje naar boven een beetje naar beneden enz. Gewoon
handiger en vrijer worden.
Maar eerst gaan we naar een ander Galapagos eiland. Santa Cruz. Morgenochtend (
20-10) vertrekken we ca. 0600 naar S. Cruz. ± 40mijl, een mooi dagtochtje dus.
Hoelang we daar blijven hangt o.a. af van , hoe we daar ten anker liggen. De baai
schijnt af en toe nog al onrustig te zijn. We zien wel, eerst zien dan voelen, toch?
En als het echt vervelend is, gaan we weer.
Tot mails, Paula