Lieve allemaal,

We hebben twee diepe duiken gemaakt bij het eiland Tortuga.
Zo als jullie zien leef ik nog. Ben drie keer onderwater geweest en ben ook alle drie de keren weer boven gekomen. M.a.w. Duiken geslaagd!
Eerst moesten we een proef van bekwaamheid afleggen hier in de baai. Peter moest als eerste, maar tot mijn en ook zijn verbazing werd hij plotseling erg nerveus en dacht dat hij het benauwd kreeg en dat dat door zijn Myas. kwam. Ik probeerde op hem in te praten en dat hij gewoon rustig moest worden en zijn adenhaling onder controle moest zien te krijgen en dat er dan niets aan de hand zou zijn. Maar ja, al te hard aandringen durfde ik ook niet, want veronderstel!! Maar gelukkig hij herstelde zich en ging onderwater en kwam na een tijdje opgelucht weer boven. En toen was ik zenuwpees aan de beurt. Maar het gekke was ik was op dat moment zo kalm en nuchter als een kip. En zat in een mum van tijd op mijn knieën op de bodem. Nog even rond gezwommen en toen ik even later bovenkwam, was ook ik geslaagd en mochten we mee, naar het eiland Tortuga. Met een vaartje van 28 knopen waren we daar binnen 15 minuten. Met Pacific Blue hebben we over dat stuk meer dan een uur gedaan. En toen kwam natuurlijk de echte vuurdoop. Naar 20 meter!!! Vreselijk diep!!

Maar met de instrukteur en Peter vlakbij gingen we als de gesmeerde bliksem naar beneden. Daar aangekomen moesten we ons aan een steen vast houden en om ons heen kijken. Jongens, wat prachtig, allerlei mooie gekleurde vissen zwommen voor het grijpen om ons heen. En toen een 4e (ervaren) duiker zich bij ons gevoegd had gingen we op weg. Jammer genoeg gingen we tegen de stroom in en moesten best de benen laten wapperen. Maar ondanks dat hadden we genoeg tijd om ons heen te kijken. Wat is die onderwater wereld toch speciaal. Helaas werd opeens de stroom een stuk sterker en had ik moeite om die kerels bij te houden. Ik wilde Peter nog in seinen door aan zijn flipper te trekken, maar greep net mis. En toen kwam ik in de bubbels van de anderen terecht, zag niet zoveel meer. Maar het vervelendste was dat ik langzaam maar zeker omhoog ging. Ondanks dat ik probeerde mijn kop omlaag te steken en heel diep uit te ademen. Ja, en het stomme was dat de instrukteur niet achter mij was, maar voor. Dus werd ik niet ingeseind wat ik vergat te doen!! Mijn drijfvest een beetje leeg te laten lopen.
Opeens werd het lekker warm en voelde ik de zon op mijn rug, en een paar seconden later was ik boven. Ik keek om me heen en het bootje met de schipper lag al bijna naast me. Maar elke golf ging over mijn hoofd en toen (stomme) ik, de regulator ook nog eens uit mijn mond haalde moest ik ook nog wat zeewater drinken dus stopte dat ding meteen weer terug. Ik herinnerde me dat ik de avond ervoor gelezen had dat onervaren mensen dat bijna altijd doen, zoals ze ook vaak vergeten hun vest even meer drijfvermogen te geven. Oók dat was ik vergeten. Stom stom natuurlijk, maar dat is de onervarenheid en ook dat het de cursus alweer drie jaar geleden was. De instrukteur had het wel gezegd, maar op dat moment dacht ik meer aan het feit dat Peter misschien in paniek zou zijn als hij merkte dat ik niet meer te zien was en hoe ik hen zou kunnen laten weten dat ik veilig boven water was!! Maar daar hoefde ik me niet lang meer druk over te maken. Inmiddels had ik al wel gezien dat de instrukteur boven was gekomen en meteen weer naar Peter ging. Want die zat nog te wachten op 20 meter met die vierde man.
Na even wat geworstel in het water om me van het duikvest met duikfles en zwemvliezen te ontdoen kon ik het zwemtrapje opklimmen en uitrusten. Niet lang daarna kwamen instrukteur, Peter en 4e man ook boven. Hun zuurstof flessen waren zo goed als leeg. De 4e man een beetje verbolgen omdat hij nog nooit mee gemaakt had dat na 25 min.duiken zijn fles leeg was. Hij had er ook de P aan dat ze tegen de stroom hadden moeten ingaan, dat kost meer energie maar vooral meer zuurstof. En hij zei dat ik door de stroom omhoog gedreven was, hij had gemerkt dat op sommige plekken de stroom zo sterk was dat hij zijn duikvest wat leeg moest laten lopen om beneden de stevigste stroming te blijven. Hij had Peter er ook op geattendeerd en die was toen ook weer wat verder naar beneden gegaan. Later was de 4e man kwaad op de instrukteur dat hij hen en vooral mij daar niet op geattendeerd had.

Na een pauze van ca. 45min. moesten we weer. Voor mij was dat, ondanks dat er niets gebeurt was, toch een moeten. Maar dapper als ik ben, ehem, heb ik me vermand (vervrouwd ) en ben toch weer gegaan. Peter had wel Fabricio ingeseind dat ik wat zenuwachtig was. Dàt heeft hij goed in zijn oren geknoopt en is de hele tijd bij me gebleven. En ik ben bij hem blijven kleven, als zwaan kleef aan. Ik heb bijna de hele tijd zijn schouder of hand vast gehouden. Hoewel dat eigenlijk niet nodig was, omdat ik nu, als het nodig was een beetje lucht uit mijn drijfvest weg liet stromen of juist er in. Omdat Peter zijn fles bijna leeg was, zijn we 30 minuten later samen naar boven gegaan, ik had nog meer dan genoeg zuurstof in mijn fles, (volgens Faqbricio door een goed gekontroleerde ademhaling, maar wat wil je als yogalerares. Dat ben je wel, vooral aan je zelf verplicht, nietwaar?) maar ik vond het welletjes en ben met hem meegegaan. Eerlijk gezegd heb ik wel zijn hand vast gehouden zodat ik hem onderweg niet kwijt zou raken!! Truttig, ik weet het. Ondanks dat ik blij was weer heelhuids aan boord te zijn, vind ik het voor herhaling vatbaar. En nu onze eigen flessen opnieuw gevuld zijn, wil ik later bij de Las Perlas eilanden( in de buurt van Panama) een beetje gaan oefenen.
En niet op 20 meter! 5 à 6 lijkt me genoeg om een beetje aan te klooien, zoals bril leeg laten lopen, of de snorkel/regulator in en uit de mond te halen, een beetje naar boven een beetje naar beneden enz. Gewoon handiger en vrijer worden.

Maar eerst gaan we naar een ander Galapagos eiland. Santa Cruz. Morgenochtend ( 20-10) vertrekken we ca. 0600 naar S. Cruz. ± 40mijl, een mooi dagtochtje dus. Hoelang we daar blijven hangt o.a. af van , hoe we daar ten anker liggen. De baai schijnt af en toe nog al onrustig te zijn. We zien wel, eerst zien dan voelen, toch? En als het echt vervelend is, gaan we weer.

Tot mails, Paula