San Cristobal/ Galapagos 10-10-2010

Na een voorspoedige tocht van 1000 mijl zijn we maandagmorgen 4 Oktober 2010 ten anker gegaan in Puerto Baquerido Moreno; de haven van het eiland San Cristobal. 00°53.823Z 089° 36.758W

We hadden per email contact gezocht met Bolivar Pesantes, een agent die voor ons een vergunning gaat regelen om meer dan één eiland aan te doen in de Galapagos. Want er zijn grote restricties voor jachten. Je mag hier niet vrij rondvaren. helaas.
Normaal wordt je volgens de wet van de zee een korte tijd toegestaan in één haven om uit te rusten en/of te repareren. Dat is maximaal 20 dagen. Wij mogen nu drie eilanden bezoeken en hebben 45 dagen gekregen.
Om acht uur 's morgens kwamen we ten anker en niet veel later kwam Bolivar aan boord met een paar autoriteiten. Door zijn aanwezigheid verliep alles vlot en niet veel later konden we een lekker dutje gaan doen om wat verloren slaap in te halen. We bleven die dag aan boord en luierden wat.

Ik (Peter) ben na de eerste drie dagen op zee behoorlijk gammel en moe geworden. Ik voelde me uitgeput. Of dat kwam door de Myastenia of dat het zeeziekte was is niet duidelijk. Paula heeft veel alleen moeten doen en veel wacht gelopen.
De Myastenia beïnvloed ook mijn evenwichtsgevoel en het lijkt er op dat ik veel gevoeliger ben geworden voor zeeziekte. Ik ben de Atlantische oceaan overgestoken zonder zeeziektemiddelen maar ik kan er nu niet zonder.
Als dat zo blijft is het de vraag of ik de boot met Paula naar huis kan varen wat het grote stuk over de Atlantische oceaan betreft. De vraag is of ik drie weken lang Scopolamine pleisters kan gebruiken. We zullen zien hoe het gaat naar Panama.

We hadden de laatste dag op zee langzaam gevaren om niet in het donker aan te komen. Anders zouden we al op zondagavond rond acht uur gearriveerd zijn. We hadden de 1000 mijl dus in iets meer dan zes dagen gedaan. Het was eigenlijk op een paar momenten na goed zeilen en we hebben zelfs een hele dag de spinaker op gehad. Af en toe moest er een aantal uren gemotord worden als de zeilen teveel gingen slaan door gebrek aan stuwkracht. We moeten steeds het zeilwerk goed controleren omdat alles los rammelt. Allerlei bouten en splitpennen werken zich los. Zo lag op een gegeven moment de rodkicker (giekophouder) op dek. Gelukkig lag de stalen pen nog in het gangboord zodat we de boel weer konden monteren met een nieuwe splitpen. Ook alle harpsluitingen moesten weer goed aangedraaid worden.

Het is momenteel laagseizoen dus het is niet erg druk op de Galapagos. We liggen in een mooie baai en het anker pakte al gelijk flink in de zandbodem zodat we daar geen twijfels over hebben. Het waait hier steeds windkracht vier a vijf zodat de windmolen de accu een beetje bijhoudt.
Er liggen veel lokale boten en er wordt veel gezwaaid en gelachen. Niemand doet vervelend dat er een jacht tussen “hun“ boten ligt.

We hebben er tot nu toe een rustige week van gemaakt. De papierwinkel is op orde en we hebben wat klusjes gedaan. Er moesten o.a. brandstoffilters vervangen worden. Hoewel ze niet helemaal vol vuil zitten zie je toch dat de voorfilters troebel zijn. Het fijnfilter ziet er altijd nog schoon uit maar we vervangen ze toch maar regelmatig om problemen te voorkomen. Bolivar gaat de gasfles (laten) vullen en de Yamaha generator doet het ook weer; net als de Mercury. Je blijft klussen.
Ook hebben we met onze Nieuw-Zeelandse buren een trip over het eiland gemaakt om de schildpadden. leguanen en zeeleeuwen te zien. We hebben eind van de middag gezwommen met jonge zeeleeuwen die er veel plezier in hadden om mooie sierlijke pirouettes te maken vlak voor onze duikbrillen. Paula wil ook nog de “Bluefooted Boobies“ zien. Dat zijn een soort aalscholvers met stralend-blauwe zwemvoeten. Maar het is ons nog niet gelukt ze te spotten.
Eergisteren zijn we naar een natuurgebied gewandeld. Hier is de natuur nog hetzelfde als in de tijd dat Darwin hier was. Het is een droog soort vegetatie met lage bomen en cactussen op een vulkanische ondergrond. Er zitten ook veel hagedissen.

De mensen zijn hier erg vriendelijk en doordat het zo stil is kent iedereen ons ook snel. In het hoogseizoen kunnen hier wel 30 jachten liggen.

We zijn van plan om maandagavond te vertrekken voor de 80 mijl naar het grootste en meest westelijke eiland Santa Isabella. Hier is aan de zuidkust een natuurlijke lagune achter wat eilandjes en riffen waar je heel beschut kunt ankeren te midden van zeeleeuwen, zeeschildpadden en de vele vogels. Je schijnt er vanaf de boot te kunnen snorkelen. Er is ook een kleine nederzetting.
We hebben ook al geprobeerd om een duiktrip te boeken maar er zijn te weinig klanten dus dat is nog niet gelukt. Misschien dat we in Puerto Villamil iets kunnen regelen.

Zojuist zijn onze Nieuw-Zeelandse buren met het houten jacht “Cariad“ vertrokken naar de Marquesas. Dat is een trip van 3000 mijl en daar gaan ze wel een maand over doen. Ze zijn ook erg laat, want het orkaanseizoen staat voor de deur.
We zijn blij dat wij de andere kant op gaan. Want voor ons zou het toch ook wel minstens drie weken gaan duren. Het is zo ontzettend saai, die lange stukken. Zonder een paar dikke boeken zou er geen doorkomen aan zijn. De trip naar Panama zal een dag of vijf a zes zijn, hopen we.

Meer nieuws volgt.
Peter en Paula