Het binnenland bij La Serena/Coquimbo.

Peter en ik zijn weer met een huurauto het binnenland van Chili in geweest. Ook dit keer was het weer een hele belevenis. We hebben geen spannende of gevaarlijke dingen beleefd. Maar het was wel heel bijzonder.
De streek waar we nu naar toe geweest zijn, wordt de Groene Vallei genoemd. En de benaming klopt als een bus.
We waren Coquimbo en de mooie stad La Serena nog niet uit of we reden tussen heel hoge kale bergen met alle aarde tinten die je maar bedenken kunt. Het enige wat er op die bergen groeide waren van die lange kandelaar-cactussen en Aloë Vera cactussen. Het leek wel of we in een strip van Lucky Luke terecht gekomen waren. Naast ons slingerde een zilver-glanzend riviertje zich tussen de met zand en stenen bezaaide oevers. Alleen langs de rivier groeiden struiken, bomen en planten. Een groene oase. De twee-baans autoweg was zeer goed en gemakkelijk te rijden.
Na een poosje kwamen we bij een stuwdam waarachter een groot meer lag als water-reservoir. Hier hebben we de auto geparkeerd en zijn, zoals het echte toeristen betaamd, over de dam gelopen. We hebben mooie foto's gemaakt van het heldere blauwe water waar de uitlopers van de zandkleurige bergen in uitkwamen.

In Vicuña wilden we de avond en nacht doorbrengen. En we wilden tevens van deze nacht gebruik maken om een bezoek te brengen aan Cerro Mammalluca. Op de Cerro (berg) Mammalluca bevind zich een observatie centrum van een sterrenwacht waar je een rondleiding kunt krijgen.
Vanwege het perfecte, droge klimaat zonder lucht- en licht-vervuiling en met zo'n 300 heldere nachten per jaar staan in dit gebied de meeste observatoria van heel Zuid-Amerika of zelfs de wereld.
Ook het European Southern Observatory is hier gebouwd. Deze sterrenwacht staat op de berg Cerro Tololo en is ook te bezoeken, maar alleen op zaterdagen. Er wordt gewerkt aan een Europese telescoop met een doorsnee van 20 meter. Waarna de Amerikanen daar weer overheen willen met 24 meter.

Toen we in Vicuña aankwamen vonden we al gauw een aardig hotel,"Hotel Halley". Het is genoemd naar de ontdekker van een komeet, later de komeet van Halley genoemd. Het hotel was een groot oud pand met een grote binnenplaats. Een patio met zitjes en ook een zwembad(je). Ik vermoedde dat het een huis geweest is met een grote historie en was daar erg nieuwsgierig naar. Maar helaas, daar kon men ons niets over vertellen. Nadat wij ons in het hotel geïnstalleerd hadden gingen we het stadje in voor een hapje en een drankje. Maar helaas, er was niets gezelligs te vinden.
Op een armzalig terrasje, dat de naam terras amper mag hebben, bestelden we een cerveza en een broodje. Het broodje viel niet tegen en aan een biertje valt niet veel te verpesten. Maar onze buren aan het andere tafeltje wisten de sfeer wel te verpesten. Een stelletje asociale Chileense hooligans.

Hierna gingen we ons opgeven voor een tour naar het Observatorio Astronomica. Helaas, vanavond gesloten! Dus hebben we gereserveerd voor donderdagavond.
Toen zijn we door de Calle Gabriëla Mistral gewandeld naar het museum Gabriëla Mistral. Dit was helaas óók gesloten; wegens verbouwing!
We lopen terug naar het hotel en gaan een beetje zitten lezen. Ik lees dan maar even het verhaal over het leven van Gabriëla. Ik ben er nog niet achter waarom ze zo heet. Want ze kreeg bij haar geboorte 7 april 1889, de namen Lucila de Maria Godoy Alcayaga! Het ene verhaal over haar zegt dat ze geboren is in Montegrande en daar ook begraven is. En een ander verhaal schrijft dat ze in Vicuna geboren is.
Maar wat het bijzondere aan deze vrouw is, denk ik, dat ze in 1945 de Nobelprijs voor Literatuur gewonnen heeft. En dat ze zich enorm ingezet heeft voor het onderwijs in Chili en ook een belangrijke diplomatieke post bekleed heeft.
En als je dan ziet, dat ze in-the-middle-of-nowhere geboren en getogen is en daarbij ook nog eens een vrouw!! Dat alles komt bij mij toch wel als héél bijzonder over. En zeker voor die tijd!!

Eindelijk was het tijd om te gaan eten! Ga niet voor 2100 ergens naar binnen, want je zit daar dan moederziel met z'n tweetjes. Bovendien is het vakantie seizoen eind Februari al weer over dus is alles weer erg stil.
Peter had natuurlijk zin in gegrilde geit; in Cabrito Asado. Daarvoor konden we bij restaurant Halley, een stukje verderop in de straat, terecht.
Peter heeft gesmuld!! En ik ook. Hoewel ik dan toch altijd weer de neiging heb om te denken: "Arme geit".
Toch kunnen deze dieren net als de koeien en varkens in Chili de eerste tijd van hun leven heerlijk vrij rondlopen en genieten van het vrije leven. En dat kun je van onze Hollandse dieren niet zeggen. Veel koeien in Nederland komen zomers niet eens meer buiten. Ik vind dat een schande en het zou gauw verboden moeten worden!!!!!! Ik wil als we terug zijn alleen nog maar vlees van de biologisch gefokte koeien van Marjoleins schoonvader.

Na een verkwikkende nachtrust en een lekker ontbijtje gaan we weer op weg. Vandaag, woensdag, willen tot bijna aan de grens Chili/Argentinië rijden. Verder mag niet met een gehuurde auto of je moet eerst een notariële akte laten maken. En dat hebben we dit keer niet laten doen.
We volgen dezelfde auto-route, ruta 41. We rijden over een eindeloze weg tussen onafzienbare rijen hoge bergen; allemaal even dor en droog. Het is echt net een woestijn.
Ware het niet dat het dal waarin we rijden vol staat met fruit, olijven en heel veel druiven en dus heel mooi groen is.
Na enige tientallen kilometers komen we in de gebieden van de vineros, van de wijn-boerderijen en Pisco distilleerderijen. Overal tegen de heuvels aan, staan rijen en velden wijnstokken tot het oneindige toe; af en toe afgewisseld met bomen. Olijfbomen en bomen met Chirmoya-vruchten en allerlei andere vruchtbomen. Als een kleurig palet liggen gele, blauwe en geel-blauwe druiven op de hete grond te drogen tot rozijnen. Rozijnen zijn hier dan ook zalig.

Nadat we weer een eind verder gereden waren, kwamen we in een vriendelijk dorpje aan, dat in een oase lag te midden van de nog steeds alleen maar door cactussen begroeide bergen. Dát zou de komende dagen ook niet meer veranderen! Wat ook niet verwonderlijk is als je weet dat je dwars door een half-woestijn rijdt, waar het zeer sporadisch regent en waar de valleien, om groen te blijven, het moeten hebben van het water van de rivier en dauw, en niet van de regen. Het regent daar zeer zelden, één keer in de vijf jaar, kan het gebeuren dat het er flink regent. Omdat de bergen zo droog zijn als gort,nemen de bergen dit regenwater niet op. Maar stroomt het in grote getale naar beneden. En meestal krijgt men dan weer te veel van het goeie!

We hebben in dat dorp even een paar broodjes gekocht en opgegeten op een bankje op het centrale plein dat de onvermijdelijke naam "Plaza de Armas"!!! had. Dit is gebruikelijk in heel Chili.
In zo goed als elke stad of dorp bevind zich in het middelpunt een gezellig park/plein met de naam..... Plaza de Armas. Zo ook hier en in dit park lagen een paar rotsstenen met oude rotstekeningen of wel hiërogliefen. Echt of niet echt, geen idee! Maar wel leuk om te bekijken.
Na mijn broodje met een leuk, aardig (zielig) hondje gedeeld te hebben zijn we weer verder gegaan. De volgende stop was in het dorp Montegrande. Vanaf dit punt heet bijna alles Gabriëla Mistral. Straten, restaurants, kiosken, alles. In dit dorp heeft de dichteres/schrijfster en Nobelprijswinnares Gabriëla Mistral haar schooltijd door gebracht en ze ligt daar tevens begraven.
De school c.q. internaat is nu een museum. Maar het was gesloten i.v.m. restauratie. Centraal naast het park stond een prachtig in 1999 gerestaureerd kerkje. Dat was de moeite van het bezichtigen waard.
Zowaar stonden in deze kerk eens beelden die je vrolijk en vriendelijk aankeken, i.p.v. de strenge of onvriendelijk kijkende beelden, waar je het koud van krijgt en die je zo snel mogelijk een kerk doen ontvluchten.
Van de meeste wordt je in ieder geval niet vrolijk en zeker niet gelovig! Toen ik het kerkje bekeek, was Peter op een terrasje gaan zitten met een lekker ijsje. De kiosk lag daar op een mooi strategisch punt. Precies tegenover een school. Dat kan niet missen natuurlijk. Ook de school droeg de naam Escuela Gabriëla Mistral!!!
De kinderen hadden net vrij gekregen, en velen van hen vierden dat met een lekker ijsje en/of snoep uit het winkeltje. Nadat ik ook een ijsje gegeten had, zijn we op weg gegaan voor de laatste traject van die dag; Pisco Elqui!

Tussen twee haakjes. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we grote bakken druiven te eten. Gisterenavond kregen we van iemand, ( Juan) kilo's en kilo's groene, blauwe en groen-blauwe druiven. Het waren drie veiling-dozen vol dus veel te veel van het goede. Maar lekker!!!!
We hebben nog nooit eerder zulke heerlijke druiven gegeten. Het zijn dan ook export druiven! De beste druiven en het mooiste fruit is allemaal bestemd voor de export; en voor de wijn en de pisco natuurlijk! Mango's kun je hier bijvoorbeeld bijna niet kopen; behalve in potten op sap. Ik heb al gezegd dat het mooie fruit voor de export is.
We waren de avond tevoren uitgenodigd door Juan om te komen eten. We hadden hem al een paar maal met zijn dochter en zoon bezig gezien op de jet-ski met een soort autoband erachter. En op een gegeven moment kwam hij ons uitnodigen. Hij bleek te handelen in fruit en vervoerde dat met z'n eigen koelwagen naar grote supermarkten rond Santiago. Veder is hij top surfer en top kite-surfer en houdt van snelle wedstrijd-boten. Hij geeft er ook les in. You-tube maar eens op "MX".
Hij bleek ook modelbouwer te zijn en had een mooi wedstrijd-jacht een vliegtuig en een heli; allemaal radiografisch bestuurbaar.
We zullen de druiven maar in potten doen en op "sterk water" zetten voor bowl en fruitsalades en uitdelen hier op de jachthaven.
Maar dit alles even tussen haakjes.

Uren reden we door de bergen zonder iets of iemand tegen te komen. Toen we ergens een zij-weggetje zagen dat door een gehucht van vier huisjes liep, zijn we uit nieuwsgierigheid dat weggetje ingereden. Na enige tijd werd de zandweg smaller en smaller en hield uiteindelijk in de buurt van een wijn-boerderij op. Er bleef alleen een geiten-pad over. Na een wandelingetje bij de wijn-boerderij keerden we de auto en reden we door het uitgestorven dorpje weer terug naar de weg. En aangezien alles wel erg bij het zelfde bleef zijn we een stuk voor de Chileense grens omgekeerd om terug te rijden voor onze eindbestemming van deze dag; La Valle Pisco Elqui.
Een paar uur later hadden we in Pisco Elqui een cabaña (huisje) gevonden en zaten we lekker in de zon bij het zwembad. Zwemmen! Dat was lang geleden. Het is maar goed dat je het nooit verleerd!
Een poosje later bracht de barman ons een Pico Sour. Dit is het lekkere nationale drankje van Chili, dat gebrouwen wordt in deze streek. We hadden het plan opgevat om voordat we naar Vicuña terug rijden één van de distilleerderijen te bezichtigen. We zaten heerlijk te genieten daar aan het zwembad. Het uitzicht was ongelooflijk mooi.

Als ik naar die bergen kijk vind ik het soms jammer dat Peter en ik, geen van beiden geoloog zijn. Het ontstaan van deze bergen en hoe, waaruit, waarvan en wanneer is zo super interessant!
Wisten jullie dat die grote Amazone rivier ooit de andere kant uit liep en dus uitmondde in de Stille Oceaan? Nu ligt die 7000 m hoge Andes er tussen.
De Andes is één van de langste (7250 km) noord-zuid gebergte-systeem op aarde. Wat een krachten moeten er aan het werk geweest zijn om zo'n gigantisch gebergte te vormen. 150 miljoen jaar gelen zat Zuid-Amerika nog vast aan Afrika, Nieuw-Zeeland, Nieuw-Guinea Australië en Antarctica. En simpel gezegd, Zuid-Amerika ligt nog steeds niet stil. Omdat de grote oceaan plaat, de Nazca-plaat met een vaartje van 7cm per jaar onder Zuid-Amerika schuift en dat kan zo af en toe een aardbeving veroorzaken. En daar hebben wij al kennis mee gemaakt zoals jullie weten. Voor ons is die recente aardbeving geen enkel probleem geweest, behalve dan dat we nu in één keer naar Antofagasta varen. Maar voor heel veel mensen en dieren is het een vreselijk drama. Momenteel wordt er een 47 voets jacht vermist met 5 opvarenden. Wie weet hebben zij op het moment van de beving en Tsunami wel ergens bij een eilandengroep voor anker gelegen en heeft de Tsunami hen verrast???

De volgende morgen zijn we naar de Pisco brouwerij Pisco Elqui gegaan voor een rondleiding door het museum en de distilleerderij. Het was interessant; vooral de tegenstelling tussen vroeger en nu!
Pisco heet in andere landen ook wel aquardiente en is qua produktie-proces te vergelijken met cognac. Het wordt gestookt uit wijn. Dit in tegenstelling tot Whisky dat uit graan wordt gestookt.
Natuurlijk mochten we diverse soorten proeven. Daar hadden we allebei een mooi glas voor gekregen die inbegrepen was bij het entree. De smaak hangt voor een deel af van de soort eikenhout (Amerikaans of Europees) waarvan de vaten gemaakt zijn. En ook de tijd dat de Pisco in de vaten blijft veranderd de smaak.
Na een rondleiding van een uur, kregen we op het terras nog een glaasje Pisco Sour.
Voor Pisco Sour mengt men Pico met suiker en veel citroensap. Het is erg lekker. Een is prima, de tweede voel je al zitten en als je een derde neemt moet je uitkijken, anders ben je totaal kachel. Borracho como un cubo! Dronken als een vat.

Peter en ik hadden bij de Pisco een klein hapje besteld, toen er een man kwam aanlopen. Hi, zijn jullie europeanen vroeg hij. Nou ja, even later nodigden wij hem uit om bij ons te komen zitten. De man sprak een aardig woordje Nederlands. Hij had bij Philips in Zwitserland gewerkt en in Eindhoven opleidingen gehad.
De ontmoeting was aardig, maar we vonden het wel een zeer vreemde vogel. Hij sprong van de hak op de tak, een echte chaoot!! Omdat we hem niet helemaal vertrouwden hebben we hem dan ook geen visite-kaartje gegeven.
Na de Pisco Sour zijn we opgestapt. We reden terug naar Vicuña om daar ‘s avonds naar de sterrenwacht Mammalluca te gaan.

In Vicuña aangekomen hebben we nog even wat andere hotels bekeken. Maar we vonden er geen een echt aantrekkelijk. Zelfs de duurste met een super zwembad niet. Vieze beige vloerbedekking op de kamer. “Neen“, zeiden we. "Laten we maar kijken of hotel Halley van de eerste nacht nog een plekje heeft."
En ja hoor. "Onze" suite was nog vrij.
Om 20.15, melden we ons bij het bureautje van de sterrenwacht. En om 20.30 stapten we in een minibusje. Het busje reed door de woestenij naar een van de hoogste bergtoppen. We waren blij dat we niet met onze huurauto gegaan waren. In het donker zou het wel eens een problem geweest kunnen zijn om Mammalluca te vinden.
Het kaf werd daar van het koren gescheiden. Engels-taligen gingen met meneer A mee en Spaans-taligen gingen met meneer of mejuffrouw B mee naar een kleine projectie-ruimte. Daar kregen we van meneer A een uitleg over de sterrenhemel en hoe dat allemaal in elkaar zit. Het was echt interessant en als hij duidelijker gesproken zou hebben, dan was het zelfs super interessant geweest.
Maar we hebben al vaker mee gemaakt dat Spaans-sprekende mensen, erg onduidelijk Engels spreken. En het lag niet alleen aan mij!!! Ook Peter en nog een paar andere Nederlanders en Belgen was veel van de uitleg ontgaan.
Daarna gingen we naar buiten om met het blote oog en een kleine sterrenkijker het heelal te bekijken.
De jongeman liet ons met zijn zeer scherpe "laser beam" groepen sterren zien die bij een sterrenbeeld behoorden. Ik vond dat nog leuker dan door de telescoop kijken. Omdat ik regelmatig 's nachts met een boek op schoot probeer uit te vogelen welke sterren er boven mijn hoofd staan. Omdat het er zoveel zijn vind ik het altijd moeilijk om te weten wat wat is! Maar nu weet ik er een paar!!

Hij wees het sterrenbeeld Leo aan. Kijk dit is de kop van de leeuw en daar zitten zijn manen, daar zijn voorpoten en daar zijn achterpoten en zijn staart komt uit bij Denebola. Vanuit het Zuiderkruis voert de weg naar de zuidelijke hemelpool in de Octant ons langs de Vlieg. Iets meer naar rechts hapt de kleine waterslang naar de vliegende vis. In het westen gaat de Haas onder en ook de grote Hond is aan de daling begonnen. Kijk wees meneer A weer, dát daar is de grote Magelhaense wolk. Af en toe vertelde hij ook nog het een en ander over Griekse Mythologie van een ster of sterrenbeeld. Bijvoorbeeld de Crater of Beker. Dit sterrenbeeld staat dichtbij de Raaf. Dat is niet toevallig, want het is de gouden beker waarmee de Raaf water naar Apollo zou hebben gebracht.

Na een tijdje allerlei sterren aangewezen te hebben en we ook door de kijker hadden gegluurd nam hij ons mee naar boven, naar een grote koepel. In die koepel, een soort helm die rondgedraaid kon worden, stond een knoepert van een telescoop opgesteld. Hij richtte dat ding regelmatig op een ster of groep sterren. Hij vertelde dat we zo kijkend terug gingen in de tijd. Want het licht dat we nu zien is al miljoenen jaren onderweg.
En dat men zulke sterke telescopen aan het bouwen is, dat ze hopen nog veel verder terug in de tijd kunnen kijken. Graag tot vlak voor de grote Big-Bang!
Hij was een zeer enthousiaste verteller, waardoor we langer bezig waren dan dat er op het programma stond. Om een uur of één rolden we tamelijk verzadigd van alle indrukken en informatie over het heelal in ons bed!!

De volgende dag zijn we na het ontbijt naar "huis" gereden. En omdat we de auto nog hadden zijn we met jerrycans diesel bij het benzine station gaan halen. Bootje zit nu weer tot zijn nok toe vol met diesel.
En dat is maar goed ook. Wij zijn nu al twee dagen op weg naar Antofagasta, en omdat er geen greintje wind staat is het bijna constant motoren geblazen.

Wordt vervolgd!