Valdivia en omstreken.



We hebben gehoord op wereldomroep dat het de afgelopen weken flink vriest bij jullie. Dit jaar is het wel een echte ouderwetse winter, is het niet?
Nou, hier schijnt momenteel dagelijks de zon . Het is heerlijk weer.

Soms is het zelfs wel wat te warm. Dertig graden is voor mij (Paula) echt wel de limiet. Vooral als je wat wilt gaan ondernemen.

We hebben de laatste dagen veel gedaan. Het is namelijk een heel gezellig universiteits-stadje en er is veel te beleven. Zo is er een schilderachtige vis- en groentenmarkt en er zijn verschillenden musea.

We hebben ook een geheel verzorgd bootreisje van zes uur over de rivieren rond Valdivia gemaakt. Wij kunnen zelf namelijk niet onder de vaste bruggen door.

Het reisje is ons zeer goed bevallen. De natuur was overweldigend mooi.

Het eten, waarvan we eigenlijk niets verwacht hadden, was voortreffelijk. Het was geen kleffe, vette hap. We begonnen met een pisco sour, de Chileense nationale drank, en heerlijke verse empanada's en daarna een Pullmay of Curanto; een combinatie van zeevruchten, vlees, groenten en aardappelen.

We hadden al een paar dagen contact met de gids en de kapitein van dit de schip; de "Reina Sofia" (Koningin Sofia). Want we moesten reserveren, zo druk was het..

Elke dag, als ze op de terugweg langs ons varen, toetert en zwaait de kapitein en dan horen we de gids het een en ander vertellen. Dat de "Yateclub de Valdivia" internationaal bekend is en dat buitenlanders zoals Pacific Blue naar Valdivia komen enz. enz.

We hebben de zeekaarten van deze rivieren, die hier niet te koop zijn, van de kapitein gekregen om te kopiëren. Na dit reisje door de rivierdelta willen we hier met Pacific Blue een expeditie-reisje maken.

Het is net de Biesbosch met Limburgse heuvels. Maar het is hier, net als in de Biesbosch, erg ondiep en op een gegeven moment kunnen we niet verder vanwege hoogspanningskabels. We komen net een metertje of vier tekort. Of te wel onze mast is te hoog. De kapitein zal op onze kaart aantekeningen maken waar we wel en niet kunnen varen of ankeren.

Zondag zijn we naar een land- en tuinbouw tentoonstelling geweest en hebben daar o.a. naar een soort rodeo gekeken. Twee gaucho's moesten te paard een stier(tje) onder controle brengen en houden. De arena bestond uit een grote ronde piste met daarin een met hekken afgezet gedeelte in de vorm van een halve maan. In de halvemaan piste werd een stiertje losgelaten dat de gaucho's onder controle moesten zien te krijgen langs de zijkant.
En als een van de hekken openging moesten ze het dier gecontroleerd langs de zijkant de grote piste in jagen. In de grote piste werden de gaucho's geacht het beest op twee speciale plaatsen te laten omdraaien en weer de andere kant op te jagen. (Ze moesten twee keer heen en weer) Na de derde draai moesten ze het stiertje een hok in te jagen. Wij snapten niets van de puntentelling.

Toen we net zaten te kijken zagen we hoe twee ervaren gaucho's op een mooie rustige manier kans zagen het beest om te laten draaien en weer de andere kant op te leiden of te jagen. Een paard galoppeert vlak achter het stiertje en het andere aan de binnenzijde ernaast om hem bij de boarding te houden. Dit tweede paard galoppeert dus op volle snelheid, maar zijwaarts!!!!! Dus wij klappen!! Want ze hadden het dier zo prachtig onder controle. Ze brachten de stier na de derde draai met gemak en zonder problemen het hok in. Tot onze verbazing kregen ze weinig punten van de jury. Daarna kwamen er twee andere gaucho's in de ring en naar ons idee ging dat "van dik hout zaagt men planken". Zij gooiden het beest met de borst van het paard tegen het gecapitonneerde gedeelte van de wand waar gedraaid moest worden. Het arme beest viel om, hapte naar adem, stond weer op, en rende zo hard hij kon de andere kant op. Volgens ons deden deze gaucho's het erg slecht. Want het zag er ruw en onelegant uit en het beest was ook nog eens gevallen. Maar vreemd genoeg werd er behoorlijk voor geklapt.

De volgende poging om het beest te laten draaien was nog veel erger. Ze lieten het paard met zijn schouder hard tegen de stier aan botsen. Het stiertje viel met een klap het tegen de rand. Achteraf bleek dat dat gedeelte daarvoor speciaal bekleed was met vulling en canvas. Daar lag het beest hulpeloos, bang en naar adem snakkend op de grond. Een helper kwam, trok het beest aan zijn staart, draaide het beest om en maakte dat het weer opstond.

Wij (en ik natuurlijk helemaal) vonden het een zielige vertoning en hadden medelijden met het dier. We waren blij dat het beest even later weer bij zijn vriendjes in het hok gejaagd was. Maar het gekke was, die gaucho's kregen veel meer punten dan degene die het zo mooi en rustig gedaan hadden. En ook andere gaucho's na hen. We snapten er helemaal niets van. In de pauze kwamen we in gesprek met een paar gaucho's. We hebben hen meteen gevraagd hoe het zat met het verkrijgen van de punten. Het bleek dat als ze zonder enige moeite het beest omdraaiden het 0 punten of "zero puntas" was. Liet de gaucho zijn paard tegen de schouder van de stier duwen (of meer, een flinke zet geven) en draaide het beestje dan om, dan verdienden ze 1 punt en twee punten als het paard tegen de buik een duw gaf. Omdraaien moest wel het gevolg zijn van zo'n zet natuurlijk. En als ze kans zagen het beest een zet tegen zijn achterwerk te geven, dan scoorden ze 3 punten. Maar dan ontsnapte het stiertje vaak zonder te draaien. Met andere woorden des te later de zet, des te moeilijker om het dier te kunnen laten omdraaien. Ná de pauze zijn we weer gaan kijken en omdat we de puntentelling begrepen, was het veel spannender en konden we bijna mee jureren. Het tegen de buik een duw geven, bleek aardig moeilijk te zijn, want heel vaak als het gelukt was, zag het beest alsnog de kans om rechtdoor te lopen, en zagen de gaucho's geen kans om het dier op tijd te keren. Dan kregen ze "uno o dos punto malo". Een of twee strafpunten. De zet tegen de kont van de stier, lukte vaak wel, maar bijna net zo vaak lukte het niet om de draai op tijd voor elkaar te krijgen. Tot grote hilariteit van het publiek, omdat de stier dan rechtuit de halvemaan-vormige ring inliep. Wat ook nog eens een strafpunt op leverde. Maar het ergste was dat de hekken dan achter het stiertje gesloten werden. Daar moesten de gaucho's het beest weer onder controle te krijgen en het te de goede kant op laten lopen. Dan werd het hek weer geopend om het dier gecontroleerd naar en in het hok te jagen/leiden. Veel was ook afhankelijk van het stiertje. Het ene stiertje was het andere niet.. Er waren stieren bij die een houding hadden van "bekijk het maar". Die lieten zich niet opjagen. Andere renden het vuur uit hun sloffen en lieten zich daardoor ook niet gemakkelijk controleren. Weer anderen waren eigenwijs als een ezel en verzetten geen stap. Ze moesten soms gewoon vooruit geduwd worden. Dat was prachtig om te zien. Je zou denken dat dát juist gemakkelijk was. Het tegendeel is waar. De gaucho's hadden het met zo één zeker zo moeilijk als met een stier die het vuur uit zijn sloffen rende.

Maar die paarden!
Het was geweldig om te zien. Ze stonden als het ware op scherp. Het was duidelijk dat ze er zin in hadden. Bijna trillend van de spanning stonden de paarden te wachten totdat de stier los gelaten werd. En als de stier naar buiten kwam wisten ze precies wat ze moesten doen en wat de gaucho's van hen verlangden. We hebben vlak voor ons neus kunnen zien hoe de gaucho's hun paarden, kort voordat het zo ver was, even "wakker" maakten. Zonder zweep of dwang of zo.

 Menig dressuur- of springruiter zou jaloers zijn hoe gemakkelijk deze paardjes accelereerden, draaiden of in één keer doodstil stonden. De zijwaartse gangen in stap, draf en zelfs galop werden met het grootste gemak uitgevoerd. Ook de moeilijkste wendingen gebeurden alsof het niets was. De gaucho‘s speelden als het ware met deze oefeningen. Tijdens de wedstrijd liep een van de twee paarden vrijwel volledig zijwaarts, maar in galop!

Ik moest wel even lachen om het verschil tussen het losrijden van dressuurruiters en deze gaucho‘s. En deze oefeningen zijn zeker niet eenvoudiger, misschien wel minder beheerst en precies. Maar dát is in het veld en met wedstrijden als deze natuurlijk niet nodig. Wendbaarheid, snelheid, reactie, en gecontroleerd zijn; dáár komt het op neer.
Maar genoeg over de rodeo.

De dag ná het bezoek aan de landbouwtentoonstelling hebben we de bus genomen. Die bus rijdt een paar keer per dag langs de kust van de Stille Oceaan naar een gehuchtje, Curiñanco, dat tevens het eindpunt van de bus is. Terwijl we een plek zochten in de bus, werden we in het Nederlands aangesproken. Door Anja, een Belgische, die bezig is een woonproject op te zetten op een heuvel aan de kust van Curiñanco.

We praatten honderd uit met haar. En toen we in Curiñanco arriveerden bleek daar een soort jaarmarktje te zijn. We dronken en aten daar wat met zijn drieën.
Daarna vroeg zij iemand om ons naar haar project te brengen. Daar kregen we een rondleiding. Er liggen prachtige percelen van vijf- tot tienduizend vierkante meter op kopers te wachten.
Wandelpaadjes door het regenwoud zijn al aangelegd en bordjes met namen van diverse bomen en planten zijn ook al aangebracht.
De project-investeerders willen de natuur behouden. Alleen waar de woningen komen mogen bomen weggehaald worden.
Maar de natuur mag niet beschadigd worden waar het niet nodig is. Het moet wonen worden in een natuurpark. Anja had ons bijna verleid om een perceel te kopen.
Niet dat zij daar moeite voor gedaan heeft. Maar wij vonden het daar zo mooi!! Vooral de percelen met uitkijk over de Pacific! Maar het is zo ver weg van Nederland Je gaat er niet even naar toe voor een weekendje. En als kinderen, familie of vrienden daar een keer geweest zijn, heeft men het na één keer misschien wel gezien.
We willen eigenlijk over niet al te lange tijd weer thuis zijn, om dichterbij kinderen en kleinkinderen te zijn. We denken dan een maand of vijf á zes, afhankelijk van de verheid van onze tocht, te gaan zeilen, en de andere helft van het jaar thuis te zijn.
Maar als wij dan in de Nederlandse winter een maandje of twee á drie naar Chili gaan, kunnen we net zo goed met de boot blijven reizen.
Toen we weer nuchter konden denken hebben we het plan maar van de baan geschoven. Een leuk huisje iets dichterbij lijkt toch wel handiger.

Op de valreep organiseerde Anja voor ons nog even een ritje te paard. Dat was schattig. Twee jonge jongens kwamen met hun eigen paardjes. Wij namen hun paardjes over en de jochies liepen als gids met ons mee. Ze liepen in deze warmte de benen uit de kont. Daarom besloten Peter en ik maar geen draf of een galop te doen.
De jongens, van ca. 10 en 13 jaar oud, waren helemaal niet schuw en/of verlegen. Ze vroegen honderd uit. Zij wilden van alles weten over ons en over het varen en natuurlijk over Nederland.

En wij op onze beurt vroegen hen van alles over hun leven hier. Of ze naar school gingen? En waar en wat voor een school het was? En wat ze later wilden worden. De jongste zei dat hij ingenieur of constructeur wilde worden. En de oudste had wel zin om bij zijn vader in het bedrijf te gaan. (Gemengd boeren bedrijf en t.z.t. verhuur van paarden e.d.). We merkten dat de jongens het wel leuk vonden zo. Ze wilden nog met ons langs het strand gaan. Maar toen we zeiden dat dat niet kon omdat we de bus van zes uur moesten hebben vonden ze dat best jammer. Kunnen we dan nog even het bos in vroegen ze. Maar ook daar hadden we geen tijd meer voor. Wie weet een andere keer. Op de terugweg naar huis kwamen we in de bus nog drie Nederlanders tegen. Met een van de drie hebben we wat gepraat. De anderen waren niet zo spraakzaam. Ze bleven nog een dag en dan zat de reis er weer op en was het weer tijd om naar huis te vliegen.

Het laatste weekend van Januari is hier een héél groot bierfestival van de bierbrouwerij Kunstmann. Het is een van de oudste bierbrouwerijen van Chili. Ze hebben o.a. een lekker soort bier; Torobayo genaamd. Het lijkt een beetje op Belgisch bier. Het is een zeer groots opgezet festival en dat wilden we graag mee maken. Het is vergelijkbaar met de bierfeesten in Duitsland.

Zaterdag worden hier in de marina zeilwedstrijden georganiseerd en aan het eind van de dag is er een Asado (BBQ) en het bier wordt gesponsord door Brouwerij Kunstmann. Het festival was inderdaad de moeite waard dus we zijn er het hele weekend heen geweest. Er bleken ook internationale wedstrijden paardspringen te zijn. Dus lekker in het zonnetje op het terras van de feesttent met een hapje en een drankje.

Op maandag hebben we inkopen gedaan en zijn vertrokken naar de rivier delta. We hoefden geen vaarvergunning te halen maar alleen uit te schrijven bij de jachtclub.
We hadden een paar mooie, zij het wat winderige dagen en verkenden alle, met een zeiljacht bevaarbare, rivieren.
 

Het was af en toe erg spannend omdat het overal erg ondiep is. Soms hadden we maar 20 cm onder de kiel en we liepen ook een paar keer vast in de blubber. Maar daar konden we met de motor wel weer uit komen.
Doordat de elektronische kaarten hier slecht zijn bijgewerkt voeren we volgens de kaartplotter soms over het land.

Gevaarlijker waren de hoogspanningskabels die hier overal gespannen zijn. Er zitten geen oranje ballen aan dus ze zijn vrijwel niet te zien. Je moet meer de pilaren op de oevers in de gaten houden. Paula's scherpe ogen behoedden ons voor een van die kabels. Ze zitten ook nog eens op verschillende hoogten en de meeste staan niet op de kaart. In de rivier de Futa zijn we heeeeel langzaam onder een paar kabels door gevaren en dat lukte. Maar we knepen hem wel omdat je vanonder af niet kunt zien of het lukken gaat.

Op donderdag werd het regenachtig en aangezien er tot en met het weekend regen en harde wind werd verwacht zijn we vrijdagmiddag terug gegaan naar de jachtclub, waar ons plekje nog vrij was. Nu hebben we weer internet en we kunnen even de stad in als het droog is.
Om, qua visa, niet in de problemen te komen op Robinson Crusoé gaan we van te voren nog "even" de grens over om onze verblijfsvergunning weer met drie maanden te verlengen.
We zijn er al wel in geslaagd om per email de douane vergunning voor de boot drie maanden te verlengen na 27 Februari.
We hadden dat in Puerto Montt door de administrateur laten doen terwijl we in Nederland waren. We hadden hem een schriftelijke machtiging gegeven.
We hadden de verlenging namelijk al per email aangevraagd maar geen antwoord gekregen. De Aduana in Punta Arenas deed moeilijk, maar met de afschriften van onze twee eerdere aanvragen als bewijs gingen ze toch overstag.
Onze vrienden van Nije Faam en Nightfly hebben veel problemen gehad en kregen in eerste instantie de opdracht om binnen twee weken uit Chili te verdwijnen en een boete te betalen. Maar ook hen is het gelukt om dat weer in orde te brengen.

Dat het nu gelukt is om een gescande en gestempelde verlenging te krijgen per email is een doorbraak die ook voor andere zeilers van belang kan zijn. Voorlopig kunnen we weer tot 27 Mei vooruit.
Als we hier weer terug zijn uit Argentinië gaan we provianderen om met voldoende verse groenten en fruit naar de Robinson Crusoé eilanden (Islas Juan Fernandez) te varen. We wachten dan op een lekker zuidenwindje voor die tocht van 450 mijl.

Veel lieve groeten en knuffels van ons alle twee.

Paula en Peter