Hallo Allemaal,

We zijn weer onderweg.
We hebben weer afscheid moeten nemen van een paar goede vrienden.
Op de 16-de zijn we vertrokken uit Puerto Montt na een "inspectie" van ons schip door iemand van de Kustwacht. Hij had volgens ons weinig verstand van schepen maar hij had een lijstje met punten die hij moest doornemen. Zo moesten we laten zien dat we verbandmiddelen aan boord hadden en hij wilde zien of we wel zeekaarten hadden. Ook de datum van de vuurpijlen moest gecheckt worden. En.... hij vroeg of we seinvlaggen aan boord hadden voor het geval onze radio stuk zou zijn. Nou hebben we die toevallig om de boot te versieren. Maar vrijwel niemand heeft die dingen nog.
We lieten een klein reis-verbandtrommeltje zien en daar was hij al erg blij mee. Daarna lieten we de stapel van 200 zeekaarten zien. Hij hoefde ze niet op nummer te checken.
"En de vuurpijlen met de goede datum zitten in ons vlot verpakt," zeiden we. De oude bewaren we in een trommel als reserve.

We kregen de zegen en onze vaarvergunning. We hebben een route gevraagd door het eilanden gebied zuid van Puerto Montt en gezegd dat we pas 5 Januari in Valdivia zullen zijn. Dat was geen probleem hoewel dat maar twee dagen varen is. Nu hebben we dus nog even tijd om een aantal mooie plekken, tegen de Andes aan, te bezoeken.

Toen we aan de tank-steiger van een andere marina lagen kwam onze vriend weer hijgend aan. Hij had wel z'n handtekening gezet op ons formulier maar hij had vergeten er een mooi stempel op te zetten. Daarvoor kwam hij dus weer even (met stempel) terug uit de stad.

Omdat het inmiddels na de middag was zijn we na een klein stukje zeilen al in een kleine baai, Bahia Huelmo, voor anker gegaan.
De volgende morgen waren we "gedwongen" om verder te gaan omdat een koppel zwaluwen ons grootzeil had uitgekozen om een nest te gaan maken. Toen we 's middags aankwamen zaten ze al verlekkerd te kijken naar zoveel mooie plooien.
Toen we het zeil hesen viel er een hele pluk gras uit.

Na een kalme zeildag arriveerden we in Caleta Zapatero. Dit zou weer een goed beschutte plek moeten zijn maar er was weinig ruimte tussen de vissersboten. Omdat het vrij diep was moesten we veel ketting steken waardoor we al gauw in de weg lagen. Toen het dan ook na de derde poging ineens hard begon te waaien en er flinke golven en windvlagen op ons af kwamen, waren we weer helemaal "in the mood". Alsof we niet weg geweest waren al die maanden!!!
De vissers begonnen allemaal hun bootjes weg te brengen naar de achterkant van het eiland. Maar ze zeiden dat dat met onze diepgang niet kon.
Gelukkig hield het anker wel goed en de nieuw gewikkelde anker-motor hield het ook uit.
Maar we lagen niet naar onze zin dus we keken uit naar een andere plek. Nou zijn de beschutte ankerplekken hier dun gezaaid maar we vonden er een vrij dichtbij die wel geschikt leek met deze harde zuidwesten wind.
Het anker moest dus weer omhoog en op de fok zeilden we een stuk over open water naar de beschutting van het volgende eiland waar een diepe baai was.
Dit bleek een heel mooie fjord te zijn. Het nadeel van fjorden is dat ze zo ontzettend diep zijn (150 tot 200 m). Maar aan het eind is bijna altijd een riviertje dat zand mee spoelt. Daardoor is "achterin" meestal wel een niet te diepe zandbodem te vinden.
We vonden in de zuidwest hoek een mooie plek op een meter of 12 diep en hebben daar drie dagen heerlijk gelegen. Je kon er o.a. goed wandelen en het was ook nog lekker weer.
De tweede dag kwam er een vissersbootje liggen en de mannen gingen 's morgens baden in het riviertje. Daardoor kregen we het vermoeden dat er wel eens een warme bron zou kunnen zijn. Want dit is een heel vulkanisch gebied. Er zijn hier meer plekken waar (net als op IJsland) heet water uit de grond komt. Ze noemen dat hier Thermas.
Dus wij 's middags eens op onderzoek uit. Maar het bleek gewoon koud water te zijn. De mannen hadden zich blijkbaar erg vuil gevoeld; wat ons niet verbaasd op die kleine houten stinkbootjes met z'n vieren of vijven.
Terwijl we daar wat rondliepen kwam er een jonge man uit de bosjes. We hadden al gezien dat er een huisje stond. Ik zwaaide naar de man en hij wenkte dat we moesten komen. Om dat Paula dichterbij was bereikte ze hen het eerst. En toen ik aan kwam stonden ze Nederlands te praten!!!!!!
Het is toch niet te geloven. Het bleek een Luxemburger te zijn die in ons vorige (winderige) ankerbaaitje een Chileense (Valeska) had ontmoet. Haar ouders en verdere familie bezitten op het eiland grote stukken grond waarvan ze een stuk hebben overgenomen.
Hij gaat elk jaar met haar terug naar huis om geld te verdienen als meubelmaker/restorateur en komt dan de zomer weer hier om aan hun paradijsje te werken.
Nou bleek z'n vader een Nederlandse vriend te hebben waar Daniël als jonge jongen veel geweest was. En dat bleek dus in "ons" "Loon op Zand te zijn. Hoe kan het, hè?

Daniël nodigde ons uit op de koffie en liet hun huisje zien. Hij stelde ons voor aan Valeska en er was ook nog een Duits meisje te logeren.
Hij was er hard aan het werk maar afgelopen winter hadden vissers??? alles wat los en vast zat gestolen. Al z'n gereedschap. kettingzaag, zonnepanelen.
Met z'n vijven zijn we in hun wankele vissersbootje 's middags om vijf uur naar een Thermas (warme bron) gevaren. Het water van de bron werd opgepompt vanuit een bron op het strand (temperatuur ± 55°). Ze pompten het in een soort zwembad(je) omdat je anders alleen met laag water zou kunnen baden/stomen.
Aan een kant kwam het hete water binnen en aan de andere kant van het bad stroomde het er weer uit. Steeds schoon en vers water dus. En je kon je eigen gewenste temperatuur regelen door verder weg of dichterbij de inlaat te gaan zitten.
Daar hebben we een paar uur door gebracht. Toen we bijna gekookte kreeften waren,zijn we weer terug naar de baai gevaren. En daar hebben we met zijn allen bij ons aan boord gegeten. Het was wel wat laat om te eten. Elf uur.
Om een uur of een roeiden ze in het pikkedonker weer naar huis. En gisteren zijn we met Daniel naar een waterval gewandeld waar hij een stroom generator wil maken.
Toen we weer terug waren vertrokken zij weer met de vissersboot naar Hornopirèn om boodschappen te gaan doen. Ze komen over vier dagen weer terug en brengen oude kaas voor ons mee vanuit Puerto Montt.
Soms denk je dat die eilanden onbewoond zijn en dan zie je tot je verrassing dat er toch mensen wonen.

Sinds gisterenavond liggen we in een klein baaitje met nog twee andere boten voor anker. Om een uur of negen 's avonds begon het hard uit de verkeerde hoek te waaien. Omdat we op lager wal kwamen te liggen wilden we daar weg.
We waren net op de radio in gesprek met de andere Nederlanders en Paul en Carolien en Steve lagen niet ver van ons af in een heel beschut baaitje. "Kom gauw hierheen", zeiden ze. "Wij maken wel wat ruimte. Als je opschiet haal je het nog voor donker."
Maar dat ging niet lukken. Dus in de stromende regen en in het pikkedonker kwamen we aan.
Gelukkig hadden Paul en Steve al een paar lijnen voorbereid. Want het was laagwater en de oevers zijn dan gladde, steile rotsen van 7 tot 8 meter hoog. Steve maakte in het donker nog een gevaarlijke klimpartij om aan stuurboord ook nog een lijn vast te maken; bijgelicht door Paula met onze schijnwerper.
En nu liggen we met drie bootjes hier. Ook weer een mooi, klein baaitje en ook wat wandel mogelijkheden. Dat is fijn.
Gisteren was het prachtig weer en we hebben we gebarbecued op het strand. En vandaag regende het weer en het waaide weer flink uit het Noorden. Maar we liggen hier net een eindje uit de grote fjord en daardoor redelijk beschut. Alleen wat deining af en toe.
En overmorgen is het al weer Kerstmis. We hebben de kerstboom en kerst-spullen al tevoorschijn gehaald. Helaas hebben we geen kalkoen, maar een lamsbout zal ook wel smaken.

FIJNE FEESTDAGEN ALLEMAAL!!!!!

Veel liefs van Peter en Paula