29-11-2009
Hallo allemaal
Inmiddels zijn we tot op 80 km van Villa O'Higgins geweest. Dat gehucht is het uiterste
zuiden van de Carretera Austral. Dit is een door Pinochet (althans niet door hemzelf)
aangelegde weg van 1000 km om de zuidelijke Andes te ontsluiten.
Het laatste stuk is pas een jaar of vijf klaar. Het is onvoorstelbaar dat men er
in geslaagd is in dit ontoegangkelijke terrein een (grind)weg aan te leggen. En
dan al die bruggen over al die rivieren.
De laatste 80 km werd de weg zo slecht (grote keien en diepe gaten) dat we het voor
gezien hebben gehouden. We konden nog maar 20 km/u. Bovendien kunnen we bij Villa
O'Higgins de grens niet over en moesten we die 80 km de volgende dag weer terug.
We willen ook proberen de auto (Nissan Terrano) heel te houden. Want hulpdiensten
heb je hier niet en alles rammelt uit elkaar.
De eerst 250 km moesten we per veerboot van Puerto Montt naar Chaiten omdat een
gedeelte van de weg niet berijdbaar is door de asregen van een twee jaar geleden
uitgebarsten vulkaan daar in de buurt. We hebben foto's gemaakt in Chaiten zelf
waar de as nog een meter hoog ligt op de meeste plaatsen. Het is nog steeds onbewoonbaar
Onze maximum afstand is 330 km geweest op een dag. Dat was alleen mogelijk omdat
rond de vrij grote plaats Coyhaigue een flink stuk geasfalteerd is. En dan nog moet
je flink doorrijden om het in een dag te halen.
We zitten nu twee dagen in het prachtige www.greenbakerlodge.cl (een aanrader) om
bij te komen van het vermoeiende autorijden. Je houdt er "wandelende nieren" aan
over. Het lijkt Paijs- Dakar wel.
De weg is echt veel slechter dan je in je stoutste dromen zou verwachten. De meeste
stukken zijn enkelbaans dus je moet het losse grind in als er een tegenligger aankomt.
Maar dan moet je eerst wel even (nog) wat snelheid minderen, anders ga je er af
in de diepe "goot".. De weg ligt meestal een halve meter verhoogd tegen de wateroverlast.
En uitwijken op de passen is al even spannend omdat je vlak naar de (brokkellige)
rand van de weg moet. Gelukkig kom je maar om het uur of zo een auto tegen dus dat
scheelt weer. Maar soms ook een vrachtwagen!!!
Af en toe kan je 50 à 60 km/u op de rechte stukken in de valleien maar meestal maar
30 à 40 km/u omdat het erg bochtig en onoverzichtelijk is. De haarspeldbochten zijn
soms erg gevaarlijk omdat de weg vaak een soort wasbordprofiel heeft waar de wielen
op gaan "dribbelen". Dat gebeurde al met 30 km/u vanwege onze starre achteras. Dan
kan je niet meer gasgeven, remmen of sturen. Vooral steil omlaag is dat vervelend
met die diepe afgronden zonder vangrail. Een ongeluk zit hier echt in een klein
(onoverzichtelijk) hoekje.
Grind, zand, split, keien, grote gaten en soms spekgladde, natte klei.
Maar het gebied is geweldig mooi en ongerept. Indrukwekkende landschappen, bergen
en valleien, sneeuw en ijs op de toppen, majestueuze rivieren. Het is een mooi avontuur
en zeer de moeite waard. En we hebben nog aardig weer ook. Maar wel een dikke jas
aan in de bergen.
Morgen gaan we de grens over via Paso Roballo; de zuidelijkste mogelijkheid.
Dan gaan we via de Argentijnse pampa op weg naar Bariloche en terug naar Puerto
Montt.
Groeten van Peter en Paula
5-12-2009 Sinterklaas avond
Daar zijn we weer!
Bij sommigen is door ons vorige verhaal de indruk ontstaan dat de Carretera Austral
ons erg tegengevallen was. Niets is minder waar!
Het was een geweldige tocht van 1000 km in de lengte richting door de Andes. Het
is echt nog een avontuur door vrijwel ongerepte natuur. Als we jullie niet zo zouden
missen zouden we daar best een tijdje willen blijven. Op sommige plekken zou je
je kunnen voorstellen dat daar de hof van Eden geweest kon zijn. Maar dan zonder
de slang want die zitten hier blijkbaar niet
Het leek misschien of we klaagden over de weg en zo. Maar we hebben toch erg genoten.
Het was meer een sfeertekening van de tocht en het gebied. Maar het is ook wel weer
eens lekker om op asfalt te rijden.
Wat ons wel verbaasd is dat alles maar dan ook alles met hekken is afgezet; duizenden
en duizenden kilometers; ook in Argentinië. Alles is in gebruik genomen, ooit. Of
in ieder geval in eigendom. Net als in Ferrari bij Jose en Annemie. Het meeste vee
loopt trouwens langs de weg i.p.v. achter de hekken; koeien, paarden.schapen en
varkens en af en toe wat kippen.
Nadat we weer een eindje naar het noorden waren teruggereden en na twee nachten
in de Green Baker Lodge gezeten te hebben zijn we via Chile Chico de Andes en daarmee
de grens over gegaan naar Argentinë. Dit was weer een spectaculaire tocht van ruim
120 km langs de zuidkant van een groot meer. De weg slingerde zich omhoog en omlaag
langs steile kliffen met smalle zandwegen. Het passeren van de grens verliep probleemloos
met onze huurauto.
In het eerste Argentijnse dorp, "La Antigua" zijn we lekker gaan lunchen. Wat schetst
onze verbazing als we in het restaurant een paar Nederlandse leesboeken zien staan.
We worden dan ook aangesproken door de Argentijns/Nederlandse eigenaar. Hij heeft
zomers een strandtent in Noordwijk en 's winters (hier zomers) het restaurant "Viva
el Viento" in La Antigua.
Daarna zijn we over de pampas (ook veel onverharde wegen in het zuiden) naar een
estancia gereden waar volgens onze informatie de familie Nauta woonde en werkte.
Ze bleken het spul net verkocht te hebben maar we konden toch blijven slapen. We
troffen het dat net de volgende dag het schapen scheren begon. Dus we zijn nog een
dag gebleven.
Die volgende dag zijn we in Perito Moreno naar de Nauta's toe gegaan ((81 en 76)
en hebben uren gepraat. We werden uitgenodigd voor de lunch met pompoensoep. linzen
met chorizo (worst) en aardappelpuree en yoghurt toe met "dulche de leche" (ingekookte
melk met veel suiker).
Het zijn heel aardige mensen en we voelden ons erg welkom. Petty, (van oorsprong
schotse) heeft Lucas Bridges nog ontmoet toen ze heel jong was. Die heeft behalve
in Vuurland ook hier in de buurt een estancia gerund. De ouders van haar, Campbell-Clarck,
hebben de estancia gesticht in 1915. Het is een kleine maar riante, boomrijke oase
in een ongastvrije woestenij van zand, stenen en droog struikgewas.
Ook de rijke Amerikaanse natuurbeschermer Tomkins kennen ze en ze hebben bij hem
geslapen (natuurpark Pumalin) nadat Tomkins op weg via route 40 bij hun was komen
overnachten. Tomkins is, via een Chileense stichting, ook eigenaar van de estancia
Ferrari waar we zulke geweldige weken bij Jose en Annemie hebben doorgebracht.
Het schapenscheren (6500 stuks) was leuk om te zien en we hebben veel gepraat met
de baas van de scheerploeg. Het was een erg aardige vent en hij heeft van alles
uitgelegd. Hij vond het leuk dat we zo geïnteresseerd waren. Er komt nog heel wat
bij kijken.
Wat een zwaar werk voor die acht scheerders. Die staan 9 uur per dag gebukt te scheren
en sjouwen tussendoor ook steeds een schaap naar de tondeuze toe. Ze staan op een
stukloon van 7 pesos (€ 1,30).
Verder lopen er nog zeker 10 mannen rond die zorgen voor de aanvoer van de schapen
en de afvoer van die kale scharminkels. En anderen vouwen de vachten, waarna ze
in een pers gaan. Er gaan 50 tot 60 vachten in een pak van een meter in het vierkant.
Dan loopt er nog iemand rond die uit elk pak monsters neemt met een hele dikke holle
naald. Aan de hand van die monsters wordt de kwaliteit en de prijs bepaald door
de afnemers.
De gauchos die de schapen bijeen hadden gedreven waren al weer op weg naar de volgende
estancia om daar de schapen bijeen te drijven. Ze hadden ondertussen wel vier prachtige
jonge guanacos gevangen met de bolas. Dit zijn leren koorden met drie, met zand
of stenen verzwaarde, ballen eraan. Die slingeren ze om de poten van zo'n guanaco.
De beestjes werden even vakkundig gevild voor het mooie velletje. We zijn er niet
achter gekomen of ze het vlees ook eten. Ze schijnen lam lekkerder te vinden. Maar
anders hebben de honden weer een feestmaal. Zo gaat dat hier.
Daarna zijn we in een keer 700 km doorgereden naar El Bolson. De eerste 150 km was
ook weer onverharde weg. Maar nu ging het vrijwel rechtuit met weinig heuvels. Inmiddels
hadden we het lef om 60 km/u te rijden. We zagen veel guanaco's en nandoes maar
ze waren erg schuw dus fotograferen was moeilijk.
Je komt hooguit twee auto's tegen in een paar uur. Dus pech krijgen is lastig daar.
Stel je voor dat je van Amsterdam naar Maastricht rijdt en je komt twee auto's tegen
en geen zijwegen.
El Bolson is een prachtige (hippie) oase in een weelderig begroeid gebied. Het ademt
inderdaad nog de sfeer van sixties met veel (overjarige) hippies met paardestaarten
en harembroeken. Het is een gezellig stadje waar we heerlijk biefstuk gegeten hebben.
We hebben ook weer een paar mooie (vlees)messen gekocht.
Op 3 December. zijn we een klein stukje doorgereden richting Bariloche en vonden
weer een riante lodge met uitzicht over een meer. Er was een luxe restaurant dat
speciaal voor ons twee avonden is open gegaan. Forel en Ravioli Cordero en de volgende
dag ragout van lam!!!!
Jammer genoeg konden we maar tot zaterdagmorgen blijven. Daarom zijn we doorgereden
naar Bariloche. Willem-Alexander en Maxima waren helaas niet thuis dus we konden
niet op de koffie.
We zitten nu vlak bij de grens in Villa La Angostura. Dit is echt een vakantieoord
voor de rijke Argentijnen met veel hotels restaurants en winkels. Maar wel erg gezellig.
We gaan straks nog maar eens aan de parilla (soort BBQ) om het af te leren.
Het weer is aan deze kant van de Andes prachtig dus als we terug zijn aan boord
gaan we toch maar gauw wat noordelijker, naar de zon. Dat is wel zo aangenaam.
Liefs van Peter en Paula