Hallo allemaal,

Gisterenmorgen 28 Mei zijn we, na een tocht van 420 mijl langs de Chileense kust, in het pikkedonker de Golfo Corcovado binnengelopen met behulp van onze GPS, elektronische kaart en de radar. Vooral de radar geeft je de mogelijkheid om eilanden en rotsen te herkennen. Want vuurtorens en andere navigatie-bakens zijn hier nauwelijks. En de zeekaarten zijn ook nog niet 100% te vertrouwen hier. Althans, je kunt er niet zeker van zijn. Maar ze klopten vrij goed met de radar.
Deze Golfo Corcovado ligt tussen het Chileense vaste land en het eiland Chiloë. Om 15.00 ankerden we in Estero (fjord) Pailan (42°51.436S 73°35.971W) aan de oostkust van dit mooie eiland. We gebruikten voor de eerste keer ons aluminium reserve anker met een zware nylon tros. Voor harde wind zouden we daar niet teveel vertrouwen in hebben. Maar vannacht zal het vrijwel windstil zijn.

Omdat een week geleden onze ankerlier (Lewmar 1500 Horizon) het begeven had hebben we besloten om in een ruk door te varen naar een marina met drijvende steigers op zo'n 20 km afstand van de hoofdstad Castro op Chiloë.
Toen zich dan ook een uitzonderlijk weer-window aankondigde met drie a vier dagen matige ZW wind hebben we daar onmiddellijk van geprofiteerd.
In de middag van de 25ste Mei hebben we met veel moeite ons anker opgehaald. Dat moest met de hand omdat waarschijnlijk de elektromotor is doorgebrand. Gelukkig lagen we al tussen vier lijnen aan de wal dus konden we de nacht zonder anker blijven liggen. Dan hoefden we 's morgens alleen de lijnen binnen te halen.
Het met de hand binnenhalen van het 30 kg anker plus vijftig meter dikke ketting is natuurlijk een zware klus.
Met een hendel die je in een ratel mechanisme kan steken "pomp" je met kleine stukjes de ketting naar binnen. Zeg maar vijf cm per slag. Dat betekent dat je dus zo'n 800 tot 1000 slagen moet maken om de 50 meter ketting binnen te krijgen. In een noodsituatie werkt dat dus niet. Het gaat dan veel te langzaam.
Wat echter vervelender was, is dat dit ratel mechanisme het ook weer begaf. We hadden al twee keer eerder meegemaakt dat de stalen ratelnokjes afbraken. We hebben de leverancier daarover benaderd en die stuurde een ander onderdeel. Maar wel betalen ondanks het feit dat het een constructie fout is en meer mensen hetzelfde probleem blijken te hebben.
Garantie en service kan je tegenwoordig blijkbaar niet meer verwachten.
Gelukkig hadden we uit voorzorg bij het nieuwe onderdeel gelijk wat extra nokjes besteld zodat ik ze voor de derde keer kon vervangen. In de technische beschrijving staan vijf nokjes genoemd. Maar er kunnen er maar twee in. En daar komt dan veel te veel kracht op, blijkbaar. We zullen de leverancier hierover toch nog eens aan z'n jasje trekken. Deze lier zou geschikt moeten zijn voor schepen tot over de 15 meter lengte.

Maar goed. In de ochtendschemering van 26 Mei haalden we de lijnen binnen en verlieten ons veilige plekje in Caleta San Francisco om die grote "Stille Oceaan" op te gaan waar ons schip naar genoemd is.
Het was dezer dagen net nieuwe maan dus het was erg donker. Er stond toen we eenmaal buiten waren ook nog een hoge zee door de stormen van de vorige dagen. De swell was op sommige momenten 4 tot 5 meter uit W tot ZW. Maar dat zijn geen steile golven omdat het 1000 tot 2000 meter diep is zodra je even uit de kust bent. Pacific Blue "zweefde" er prachtig overheen.
We hadden een goede overtocht. Door de ruwe zee en de lichte wind van achteren waren we genoodzaakt om hele stukken te motorren omdat de zeilen anders teveel heen en weer sloegen. Maar dat is altijd beter dan storm, nietwaar?
Omdat het hier de laatste herfstmaand is, (zeg maar: de Golf van Biskaje in November) was het, ondanks onze warmtekleding, behoorlijk koud. En de nachten zijn lang nu. Om 18.00 is het donker en om 08.00 is het pas weer licht.
We hadden daarom 's nachts het dekhuis dicht en de Webasto verwarming aan. Daardoor was het goed uit te houden met een boek en een hapje en een drankje op z'n tijd. Vooral warme chocolademelk een anijsmelk zijn een succes met die kou. En natuurlijk koffie, thee en soep. En Paula had empanadas gemaakt. Dat zijn broodjes gevuld met vlees en kaas e.d.
Omdat de gribfiles steeds een stabiele weersituatie bleven voorspellen hoefden we ons weinig zorgen te maken over onverwachte stormen.

Het was een mooie, ontspannen tocht. Wat is Pacific Blue dan een fijn en comfortabel schip.
Gezien de weersituatie van de afgelopen weken hebben we ontzettend geluk gehad met dit weer. Vooral omdat het zoveel dagen achter elkaar goed bleef. Dat is hier heel uitzonderlijk.
En toen het de 28-ste 's morgens licht werd konden we de prachtige, besneeuwde vulkanen zien van de Andes en de contouren van het grote eiland Chiloë.
Toen we dichterbij kwamen begon het steeds meer op de Engelse zuidkust te lijken. Net Cornwall. En wat een bedrijvigheid na zoveel weken eenzaamheid. Overal staan schilderachtige huisjes op de heuvels. Je ziet overal vissersbootjes en er is weer veel dieren leven. Dat hebben we de afgelopen tijd gemist. We werden in de fjord verwelkomd door kleine dolfijnen en we zagen onze eerste pelikanen.

Op dit moment zijn we al weer onderweg naar onze voorlopige eindbestemming, marina Quinched. Daar gaan we eens lekker luieren en ook repareren natuurlijk. Ik heb de elektromotor al uit de ankerlier gehaald. Dus we gaan eens kijken wat er mee loos is. Misschien een kleinigheid. Maar anders kan hij misschien opnieuw "gewikkeld" worden. We zien wel.
Het weer is in ieder geval vandaag nog prachtig en we hebben het weer geweldig naar onze zin na al die regen en harde wind.

veel liefs van Peter en Paula