Hallo lieve kinderen, lieve vrienden,

Bedankt voor jullie felicitaties. Wat hebben we een hoop in te halen als we terug zijn. Met de huidige plannen zou dat wel eens volgend najaar kunnen zijn.

Ik heb een erg leuke verjaardag gehad hier op estancia Ferrari. Paula had een grote vruchten-, custard- en slagroomtaart gemaakt en we waren met een heel stel. We hadden Andy en Ulla al in Ushuaia ontmoet met hun mooie houten jacht Balaena en zij waren er nu ook. En als verrassing waren ook Paul en Marietta van de Nije faam gekomen. Van Ulla kreeg ik een doosje met zelfgemaakte sinaasappel/chocola chips. En van Paul en Marietta beenbeschermers voor over m'n bergschoenen.

Van Jose en Annemie kreeg ik een boekje over Gauchos, verpakt in een paar mooie pin-ups die door Jose waren uitgezocht. 's Middags kwam ook de vissersboot Glaciar weer met Gabriël, die vorige week zo lekker gekookt had, en z'n maatje Alvaro. Zodat we "s avonds weer met z'n tienen aan tafel zaten. Voor het eten hebben we een fles zelfgemaakte koffielikeur soldaat gemaakt in combinatie met een pilsje. Daarna hadden we koude pastaschotel met verse salade en in de oven gebraden ribbetjes van het kalfje (ach zielig!!). Dus een gezellige verjaardag met leuke mensen.

We zijn van 19 t/m 21 september naar de berghut geweest. Jose was daar al en Paula en ik zijn er met Annemie heen gereden. Hoewel ik altijd een redelijk goede padvinder was, valt het hier niet mee om je weg te vinden. Het is zo ontzettend uitgestrekt en wild dat je heel gauw verdwaald. We moesten zo'n 30 km de bergen in langs ongebaande paden.

We hebben vier uur lang, bijna constant, gedraafd en dat viel me met m'n zere rib niet mee. Ik was het laatste uur kapot. Maar toen we er waren bleek dat het heel erg de moeite waard was. Het is er prachtig en het was heerlijk voorjaarsweer. De paarden konden los in een afgezet gebied rond het huis met een beek om uit te drinken.

De hut is heel primitief en gemaakt van volledig ver- en doorgeroest golfplaat. Het lijkt wel een rovershol. Dat kunnen jullie binnenkort op de foto's zien. Ik denk dat het in honderd jaar niet veranderd is. Wassen, drinken en koken vanuit de glasheldere beek. En met een schep achter de bosjes af en toe. En slapen op houten banken met een matras er op. Het wordt 's nachts ijskoud, omdat je behoorlijk hoog zit en het vuur uit gaat. Dus je houdt je kleren aan en er was ook voor mij een lekkere lange slaapzak dus het was warm genoeg. Bovendien lagen er een aantal honden binnen en een prachtige "wilde" kat die daar in z'n eigen onderhoud voorziet zomer en winter.

Jose heeft plastic gespannen onder het dak en langs de wanden zodat je niet in de drup ligt als het regent. Het verwarmen en koken gaat met een groot ijzeren vat midden in de slaapruimte met een schoorsteenpijp er op en een gat aan de zijkant, om de houtblokken er in te gooien, met weer een stuk blik ervoor. Je scheenbenen schroeiden. De tweede avond had Jose een kalf moeten slachten en toen bakte hij de bieflapjes boven op het ijzeren vat. Heerlijk met af en toe een roest-schilfertje. Maar dat is goed tegen bloedarmoede.

Paula en ik kunnen het niet laten om een beetje op te ruimen en ik heb in een ander vat buiten een vuur gemaakt waarin we veel plastic en ander afval verbrand hebben. Verder heb ik veel hout gehakt en een voorraadje tegen de hut gestapeld om te drogen. Intussen was Jose 's morgens om vijf uur al weer op om koeien te gaan zoeken. Rond de middag kwam hij terug om te eten en vertelde dat hij twee kleine kalfjes had en de moederkoe en een eenjarig stiertje. Helaas hadden de honden tijdens de jacht een kalf flink gebeten zodat Jose genoodzaakt was on het diertje te slachten. Hij kan natuurlijk niet alles tegelijk in de gaten houden. We hadden dus vlees voor het avond eten, want zalm hadden we niet kunnen vangen in het beekje. Na het middageten ging Jose weer op weg om de twee koeien en het kalf dichterbij te halen zodat we de volgende morgen op weg konden naar huis met de hele karavaan. "s Avonds om zeven uur was hij pas weer thuis in de hut. Hij maakt dan lange dagen en het is zwaar werk! Het valt niet mee om met twee onwillige koeien langs die smalle paden te rijden.

De volgende dag waren we om zeven uur op. Jose ging de koeien en het kalfje halen en om een uur of negen gingen we op weg. Jose voorop met twee koeien aan een touw en het kalfje er los achteraan. Annemie met een pakpaard met het geslachte kalfje en nog wat spullen. Na verloop van tijd bleek dat het kalf moe begon te worden. We zijn toen even gestopt en het kalf begon te drinken bij de koe. Een tijdje later werd het beestje toch steeds vermoeider en toen heb ik het dwars voor me op schoot genomen. Volgens Jose toch zo'n dertig kilo. Dat ging geruime tijd goed maar als hij z'n moeder zag lopen begon het kalf te spartelen en na een tijdje kon ik hem niet de baas en moest hem weer op de grond laten glijden. Toen liep hij weer geruime tijd mee. Waarna ik hem weer een heel eind op schoot heb genomen. Uiteindelijk heeft Jose de twee koeien aan een boom gebonden en zelf het kalf op schoot genomen voor het laatste stuk. Hij wilde diezelfde middag nog terug gaan om de twee koeien weer te halen maar na een lekker "Amsterdam" pilsje van 8,4% waren we allemaal slaperig en besloot hij om dan de volgende morgen maar te gaan. Hij was op tijd terug voor mijn verjaardagstaart.

Vandaag, 23 september, zijn we op jacht geweest naar paarden om er een te slachten, want Jose moet een paar dagen naar Punta Arenas en dan heeft Annemie vlees om te eten en voor de honden. Gabriël en Alvaro en Paul gingen ook mee. We vonden een groep van een stuk of vijftien en ik heb nu ook in volle galop mee gescheurd om ze de pas af te snijden. Maar de leidende hengst was zo bijdehand dat ze uiteindelijk wisten te ontsnappen. Die hengst heeft de naam Jack gekregen naar Jack van Gerda van Abel Tasman. We kwamen dus zonder buit thuis maar we hebben met z'n allen heerlijk hard gereden. We zaten onder de modder want het is natuurlijk de grap om iemand in volle galop in een diepe plas of riviertje voorbij te scheuren.

Morgen gaan Jose en Annemie de bergbeklimmers Andy en Simon weer ophalen bij de gletsjer en de dag erna (dus de 25-ste) gaan we al weer met hen terug naar Puerto Williams helaas. De tijd vliegt voorbij. Maar we weten dat we steeds welkom zijn en Jose hoopt al weer dat we in November komen "helpen" als ze gaan castreren. En dan misschien in December met hen naar Puerto Natales voor rodeo wedstrijden.

Lieve schatten nogmaals bedankt voor de goed wensen en tot mails.
Liefs van Peter en Paula