Yendegaia van 24 tot 30 Juli.

Nadat de vrouwen gisteren gereden hadden was het vandaag de beurt aan de mannen. Het was nog steeds mooi weer maar je moest je toch warm aankleden vanwege de soms stevige wind die vanaf de gletsjer kwam. Jose nam ons weer langs een andere route de vallei in.
We gingen o.a. over het vliegveldje. Ja, jullie lezen het goed. Er is een landingsstrip met zo'n mooie windzak om de windrichting aan te geven. We reden naar de steile zij-hellingen van de vallei waar vroeger de gletsjer langs geschuurd heeft. Daarna heeft de gletsjer-rivier de bodem van de vallei weer met zand opgevuld en vlak gemaakt tot een moerasachtig en aan de zeekant wadden-achtig gebied. Op de zij-hellingen nam Jose ons weer mee op een paar uitzonderlijk steile rotspaadjes. Karl en Thomas zaten wel even te kijken toen we daar over moesten.(Na thuiskomst riep Thomas met z'n vuist omhoog: Yesssss!!!!) Omdat ik het al een keer had meegemaakt had ik voldoende vertrouwen in de paardjes om me niet teveel zorgen te maken. Ik reed trouwens op Annemie's mooie zwarte paard en dat is tot nu toe voor mij het fijnste paard om te rijden. Hij heeft een prettige draf, is goed voorwaarts en blijft goed bij zonder te drijven. Met een wijde boog reden we door de vallei maar vonden geen koeien om te vangen.

Op de 25-ste hadden wij iedereen op visite vanwege Dio's verjaardag. We waren met zeven groten en vier kinderen. Paula had pompoen-soep gemaakt en een paar grote pizzas. Alexandra en Karl brachten aardappelsalade mee en Thomas en Nadine chocolade pudding voor dessert. Daar hadden wij weer lekkere slagroom op. Wat een primitief leven, hè, op zo'n zeilbootje? Het was erg gezellig en de kinderen hadden veel plezier in de voor- en achterhut. En ze maakten ook heel veel tekeningen. Het was een Babylonische spraakverwarring tussen Duits, Frans, Nederlands, Spaans en Engels. Maar het was er niet minder gezellig om. Op de 26-ste hebben we bij Muktuk warm geluncht en verder niet veel gedaan. Jose was terug van "Dos de Mayo", de post van de grens-politie waar wij ook op bezoek geweest zijn vorige week. Het is hier echt burenhulp. Eens in de week komt de grote ferry (van Puerto Williams naar Punta Arenas) daar langs en dit keer waren er 220 balen hooi aan boord voor de politie-paarden. Jose gaat dan helpen uitladen en krijgt dan zelf weer een paar balen "afalva" voor zijn paarden. De eerlijkheid gebied te zeggen dat hij daarna nog een nacht is blijven hangen en waarschijnlijk met de mannen doorgezakt is. Hij zag er tenminste moe uit. "Maar dat kwam van het sjouwen", zei hij.

Weer een spectaculaire dag.

Vandaag, de 27-ste zijn we ver achterin de vallei op paarden-jacht geweest met Jose, Annemie, Karl, Thomas, Paula en ik. Er was weer vlees nodig en ook de honden hadden al twee dagen geen eten gehad. Toen we bijna bij de gletsjer waren moesten wij met z'n vijven een doorgang bij de rivier bewaken. Er staan namelijk nog ontzettend lange hekken uit de tijd dat de hacienda nog in bedrijf was. De recentste hekken zijn van 1993 toen ze al met koeien bezig waren i.p.v schapen. Tussen twee van zulke percelen loopt de rivier en het was de bedoeling om de paarden een perceel in te jagen maar wij moesten verhinderen dat ze via de rivier ontsnapten. Jose ging op jacht maar kwam na een uur onverrichterzake terug. Er waren achterin geen paarden te vinden. Dan dus maar terug via de andere kant van de vallei. En het duurde niet lang of we zagen een groep van ruim 12 paarden lopen. Ze hadden ons ook al gezien en gingen er gelijk vandoor. Nou, toen ging het "van dik hout zaagt men planken". Jose ging er als een speer vandoor, in een wijde boog achter de kudde aan. Annemie dekte de flank en ook Karl ging aardig mee. Paula kon wel mee maar was een beetje bezorgd om mij en bleef wat achter. Ik moet bekennen dat het mij veel te hard ging. Gelukkig kon ik "Gino" goed de baas zodat ik achteraan het veld mee kon hobbelen. Ik heb wel een paar keer gegaloppeerd maar ik was bang dat ik m'n nek zou breken als het paard een misstap maakte. Het ging bloed hard. Inmiddels scheurde Jose in grote zigzaggen achter de kudde aan om te verhinderen dat ze terug kwamen. Wat een geweldig mooi gezicht is dat! Om kort te gaan. We kregen er een stuk of 12 in de kraal bij de huisjes. Waarna Jose er met de lasso een tweejarige uit ving en doodde met een steek in het hart. Volgens Karl wees hij er een aan en ving hem in één worp met de lasso. Mijn zware paard Gino sleepte het kadaver uit de kraal en buiten op het veld werd het beestje even snel geopend en in vieren gedeeld. De honden hadden weer een feestmaal. Toen konden de vier stukken op de slee en naar het schuurtje gebracht, gesleept door Gino. Gelukkig had ik mijn oude zeilbroek aangetrokken want ik zat onder het bloed na het sjouwen. Het was niet leuk; het slachten van het paardje. De koe slachten vond ik cleaner en minder bloederig. Maar ja, het hoort er hier bij. Ik merkte trouwens wel dat "mijn" paard Gino erg nerveus was tijdens het slepen van het dode paardje. Hij rook het bloed en liep maar te briesen. Hij had donders goed in de gaten dat het geen koe was die geslacht werd. De honden gaan trouwens niet mee op paarden-jacht want op de koeien-jacht bijten ze het "wild" tijdens het drijven. Ze moeten bloed proeven om scherp te blijven. Maar ze mogen nooit leren om paarden te bijten natuurlijk. Het zijn echt de liefste en gehoorzaamste honden die je je voor kunt stellen. Ook voor ons. Maar op jacht zijn ze ontzettend fel als ze wild opmerken. Ik heb ze een verwilderde hond zien insluiten met z'n zessen en dat was echt in 20 seconden gedaan. Ze verspreiden zich als vanzelf en sluiten de prooi in. Ze zijn goed opgeleid en Jose is erg goed voor ze maar ze moeten wel luisteren. Vorige week ging er tijdens de jacht een op eigen houtje ergens achter aan en Jose floot hem terug. Daar had hij niet veel zin in. Dus het duurde nogal lang eer hij weer tevoorschijn kwam met z'n kop en oren al omlaag. Jose gooide hem gelijk een stuk hout voor z'n donder en dat begreep de hond uitstekend. Hij kwam onmiddellijk vlak naast de paarden lopen. Toch kan je zien dat Jose erg gek op ze is. Hij knuffelt ze vaak. Maar er kan er met zo'n stel maar een de baas zijn en dat is Jose.

De volgende dag hadden we aan boord de lekkerste paardenbiefstuk die je je maar voor kunt stellen. Vanmorgen heb ik nog lekker paarden rosbief op brood gesneden. En we hebben nog een paar grote steaks in de koelbox. Want Jose snijdt geen stukjes van 150 gram. Gelukkig kon ik de rosbief snijden met mijn mooie, vlijmscherpe Braziliaanse messenset die Jose gisteren voor me heeft teruggevonden in dit grote gebied. Ik was die set (Een mes met "aanzet-ijzer", die je achter in je broeksriem draagt) verloren door het harde galloperen waarschijnlijk. Maar Jose's arendsogen vonden het terug op onze route van eergisteren. Hij was uit rijden met de jongelui van de "Podorange". Ik was erg blij om het mes terug te hebben en heb hem omarmd. Hij begreep dat en moest erg lachen want een gaucho z'n vlijmscherpe messen zijn z'n belangrijkste gereedschap. Toen zij gisteren uit rijden waren hebben Paula en ik het terrein eens wat opgeruimd. Overal lagen bonken hout met spijkers en glas en platen golfplaat. Dat hebben we allemaal een beetje bij elkaar gebracht achter het werkschuurtje. En alle dikke touwen die gebuikt worden voor het verslepen van bomen e.d hebben we opgeschoten. Toen heb ik nog twee hark-stelen gekapt in het bos zodat we het terrein rond de hutten konden aanharken. Volgens mij hadden we eer van ons werk. Annemie zei dat het er nog nooit zo mooi had uitgezien. Toen de jongelui terugkwamen hadden we het eten klaar Ik had een ribstuk van het paard gevild en het met de ijzerzaag in stukken gezaagd en Annemie had die lekker gebraden in de oven zodat we met z'n tienen aan tafel konden. Aan het begin van de avond was het borrelen aan boord van "Podorange". Paula en ik lieten ons verleiden tot een paar Caipirinha's. En daarna was het bij hen aan boord weer krab eten. De jongelui hadden er tien uit de fuik gehaald vandaag. Wat een leuk stel ondernemende jongelui.

Jullie zien dat we ons totaal niet hoeven te vervelen. Toen we terug aan boord moesten 's avonds laat was er dichte sneeuwval, het waaide flink en het was aarde donker. Wat een geluk dat we het flitslicht op de mast hadden aangezet. Je had anders geen idee waar je heen moest. Vandaag, 30 Juli, was een rustige dag. Podorange vertrok vanmorgen in dichte sneeuwjacht en nu liggen we weer helemaal alleen. Er ligt een prachtig pak sneeuw van wel 15 tot 20 cm. We hebben de kuiptent er weer op zodat we niet helemaal vol sneeuwen. Paul en Marietta van Nije Faam zijn ook weer in Ushuaia en Giebateau is ook constant onderweg. Ze liggen nu weer in het Argentijnse Lapataia. Dat is hier vlakbij (een baai verder) maar aan de andere kant van de grens.
Vanmorgen hoorden we dat de luxe Oyster 72 (24 m. lang) "Billy Budd" in Puerto Williams is en deze kant uit komt. We verwachten ze morgen of 1 Augustus. Maar ze mochten vanmorgen niet uitvaren vanwege het weer. De schippers Laila en Clive kennen we al maar de eigenaresse en haar man hebben we nog niet ontmoet. De 13-de Augustus hopen we allemaal weer in Ushuaia te liggen want dan wordt Clive 50 en dan is er een party. Of dat aan boord van "Billy Budd" is weten we nog niet maar dat zal wel. Ruimte hebben ze daar in ieder geval genoeg voor een flink feest.
We vermaken ons nog steeds.

Liefs van Peter en Paula