Naar de kleine gletsjer!

Nadat ik gisteren Jose geholpen had met het beslaan van zijn eigen paard, wat hout had gehakt en de krabben-fuik weer had uitgezet, zijn we vandaag vrijdag 18 Juli met zijn vieren per paard op jacht geweest naar koeien in de buurt van de kleine gletsjer. Eerst moesten we de paarden nog even opzoeken om er vier uit te vangen, maar de kudde was in de buurt gelukkig.
We moesten eerst een heel eind door de vallei en door een paar flinke riviertjes die gedeeltelijk met ijs waren bedekt. De paarden zakten dan af en toe door het ijs in de meestal niet zo diepe rivier. Maar we moesten toch af en toe onze voeten flink omhoog houden om ze droog te houden.

Daarna werd het nog spectaculairder. We kwamen in een redelijk vlak bosgebied onder de gletsjer en daar lagen kriskras omgevallen bomen waar we gewoon dwars overheen en langs gingen. Het lag zo vol als een Nederlands bos na een zware najaarsstorm. Alleen lagen de bomen hier niet allemaal in dezelfde richting. Je kon echt niet overal omheen rijden. Je gelooft echt niet dat je in zo'n gebied met paarden kunt doordringen. En geen boompjes, hè. Dikke stammen en flinke geulen en kloven waar we over- en doorheen moesten. Maar ze stapten overal rustig tussendoor en over- en langsheen.
Tot mijn schrik namen ze ook af en toe een sprong over een dikke boom heen of een rivierdal in vanaf een steile oever of weer omhoog. Dan moet je erg ver achter- of voorover gaan zitten om in het zadel te blijven. Ik denk dat Europese paarden-liefhebbers niet zouden geloven dat we door zo'n gebied zijn getrokken. Helaas hadden Paula en ik onze handen meestal te vol om in het zadel te blijven om ook nog te kunnen fotograferen maar dat zullen we volgende keer toch echt eens proberen. JE GELOOFT HET ECHT NIET!

Toen we al dachten dat dat spectaculair was kwamen we dichterbij de gletsjer en daar waren nog allemaal grote en erg steile rots-heuvels en -hellingen. We liepen over schuin liggende be-ijsde paadjes (30 cm breed met stukken er uit) langs steile afgronden en gingen ook nog eens zeer steile steen- en sneeuw-hellingen op en af. Sommige stukken waren echt meer dan 45 graden schuin omhoog maar ook omlaag waarbij de paarden echt met sprongen omhoog moesten zwoegen en min of meer hurkend en soms half glijdend omlaag. We leken wel cowboys.

We dachten in het begin dat we gewoon voor of achterover zouden vallen maar de paarden bleven goed op de been al slipten en struikelden ze regelmatig. Maar ze zijn onverstoorbaar en raken niet in paniek.
Op de betere stukken werd gedraafd waarbij je als een zoutzak blijft zitten en door elkaar wordt geschud. "Doorzitten" heet dat. Heel vermoeiend!
En dan die José, hè. Die zit als in het zadel vastgegoten en draait ook nog sjekkies onderweg. Om jaloers op te worden. En hij heeft dus helemaal geen rustpauze gehad. Annemie heeft trouwens in twee jaar ook geweldig leren paardrijden.
Al met al hebben we vanaf 09.30 tot 17.00 op het paard gezeten met een uurtje pauze waarin José alleen verder ging en drie eenjarige koeien wist te vangen. Morgen gaat hij ze weer helemaal ophalen en moet dan ook dat hele gebied weer door met drie lastige koeien of stiertjes achter zich aan, aan een touw.

Wij laten even een dag verstek gaan want eerlijk gezegd ben ik (Peter) helemaal kapot. Maar het was onvergetelijk. Nooit gedacht dat we zo paard zouden kunnen of durven rijden. Draven op ijs vinden we al heel gewoon want we hebben zoveel vertrouwen in de paarden gekregen. Ongelooflijk! We zouden in de toekomst best een paar van die paardjes in Nederland willen hebben. Onverstoorbaar en erg sterk gebouwd.
Binnenkort gaan we waarschijnlijk een paar dagen naar een berghut waar Jose ook wil jagen en ik ga proberen een slee te maken om boomstammen mee te verslepen.

Op de 22-ste Juli zijn we naar Navarino (18 mijl) vertrokken om onze Zarpe te vernieuwen. We hadden maar een vergunning voor tien dagen gekregen en die waren nu voorbij. Om ons ter wille te zijn had men ons echter een Zarpe gegeven van Puerto Williams naar Navarino, zodat we niet het hele stuk naar Puerto Williams terug hoefden. Het was vandaag een van de eerste troosteloze dagen met vrij veel wind en nog tegen ook. Bij het naderen van Puerto Navarino riepen we de post even op om te zeggen dat we er aan kwamen en dat we een nieuwe Zarpe nodig hadden. We werden op de radio al vriendelijk verwelkomd. Omdat de baai daar lager wal was (d.w.z de wind en golven stonden er recht in) vroegen we of we aan de grote Armada boei mochten aanleggen. Dat was geen probleem maar het vast maken had meer voeten in de aarde. De ring was zo groot dat onze sliphaak er niet op op paste. En zo'n grote ijzeren ton moet je ook niet raken in die golven. De tweede poging is Paula op de boei gestapt om de lijn door de ring te halen maar er stond zoveel wind dat ze maar ternauwernood weer aan boord kon klimmen. Daardoor liet ik de lijn weer slippen en de derde poging ben ik gewoon met de dinghy vooruit gevaren. Dat is eigenlijk het gemakkelijkst.
Toen we stevig vast lagen zijn we in een luw hoekje met de dinghy aan land gegaan. De steiger was te gevaarlijk om nog te gebruiken en dus verboden.
Terwijl we het mooie gebouw naderden werd de zijdeur al geopend om ons welkom te heten. Binnengekomen kreeg ik een hand en Paula meteen een zoen. Toen dachten we al: Dat kan nooit een probleem worden met de Zarpe. En inderdaad; Senor Gonzalez was zo ontzettend gemakkelijk. We kregen een vergunning voor het gletsjer gebied zonder beperkingen en hoewel ook hier tien dagen de norm was maakte hij er op ons verzoek veertien dagen van. "Want jullie moeten tenslotte ook heen en weer varen". We vroegen ook of onze franse vrienden op Nunatak bij hem hun Zarpe konden vernieuwen en ook dat was geen probleem. Hij had op de PC een vertaal-programma waarop ik mijn vraag gedetailleerd kon intikken in het engels en toen kon hij in het spaans lezen wat de bedoeling was. Inmiddels was zijn vrouw ook even binnengekomen en ook door haar werden wij beiden gekust. Stel je voor dat je in Nederland even naar de Politie gaat voor een formulier of een stempel en je wordt door de dienstdoende agent bij binnenkomst en vertrek gekust. Maar het was erg vriendelijk en ontspannen. Waarschijnlijk hebben we ongemerkt een nieuwe mogelijkheid gecreëerd om gemakkelijker de vergunning te verlengen. We kregen niet de indruk dat hier tot nu toe veel jachten geweest zijn. Ze vonden het duidelijk erg leuk! En inderdaad; bij het afscheid iedereen weer kussen! Onze dag was helemaal goed op zo'n manier.
Het weer was inmiddels guurder geworden en we besloten slechts vijf mijl naar Caleta Eugenio te gaan voor de nacht. Die plek kenden we al. Er stond wel wat deining naar binnen maar we lagen goed.

De volgende morgen lekker uitslapen. De stilte is hier onvoorstelbaar. En toen weer op weg tegen een inmiddels gedraaide stevige wind naar Caleta Ferrari waar we aan het begin van de middag weer ankerden tussen het anker en drie lijnen.
Niet lang daarna zaten de vier dames al weer te paard om een trip door de vallei te maken. Ze hebben zelfs gegaloppeerd.
José had met een staand net dwars voor het riviertje acht grote zalmen gevangen. José en Thomas maakten zich vast verdienstelijk door ze te fileren. Peter en Karl namen de kinderen mee uit wandelen.
Daarna was het tijd voor Maté. Het is een gewoonte hier in Z-Amerika om thee (Maté) te drinken met een soort metalen rietje met een zeefje er aan. De kom (vaak een kleine kalebas) zit helemaal vol met de maté en er wordt steeds heet water bijgeschonken waarna de kalebas weer aan iemand anders wordt gegeven. Een beetje het ritueel van onze "joints" in de zeventiger jaren.

Inmiddels was ik even aan boord gegaan om onze zelf-gebrouwen koffie-likeur en wat bier te halen. Bij terugkomst bleken de vrouwen ook weer terug te zijn van hun geslaagde rit en het werd erg gezellig. De maté ging rond en de likeur met een pilsje smaakte ook goed. We hebben die likeur gemaakt naar een recept van Ivonne en Fons van heel goedkope Cachaca uit Brazilië. Zeg € 1,00 de liter. Je gooit er koffiebonen (of in ons geval gemalen koffie) bij en heel veel suiker. Als je gemalen koffie gebruikt moet je het spul na een dag of tien even door een koffie zakje zeven. Voortreffelijk en sterk spul en erg gezellig. Ik had 's avonds in het donker op het strand het idee dat ik wat liep te struikelen maar dat kan ook door het donker gekomen zijn.
Het diner begon met het verorberen van weer drie grote centollas (krabben) die ik uit de korf had gehaald en inmiddels was er ook een grote schaal vis gebakken en kwam er ergens een aardappel-salade vandaan. Ik geloof van Thomas en Nadine. En toen zaten we weer gezellig met acht volwassenen en vier kinderen te eten bij het zacht suizend licht van de gaslamp.

Wordt vervolgd!