Caleta Olla-14 mei 2008

Hallo allemaal,

Vanuit een winters plekje een levensteken van ons. We liggen helemaal afgeschermd tussen de bergen en gletsjers van de "Cordillera Darwin" (uitlopers van de Andes). Daardoor is het niet zeker of we kunnen zenden en ontvangen. We horen de wind buiten gieren, maar we liggen zo mooi tussen de bergen en bossen dat we er hier weinig van merken. We varen meestal achteruit een heel kleine, beschutte baai in en maken dan twee lange lijnen vast aan twee dikke bomen op het strand.

Dan trekken we ons zover achteruit als de diepgang toelaat en dan liggen we dicht tegen de bomen uit de (meestal westen-)wind. Het is een bijzonder gevoel je te realiseren dat we waarschijnlijk het enige jacht zijn in heel Vuurland en de Chileense westkust dat tijdens de winter aan het varen is. De charterschepen zijn allemaal in winterslaap en de weinige zeilers die er nog zijn liggen in havens als Ushuaia of Puerto Williams.

Het is hier zo verlaten maar ook zo ongelooflijk mooi en rustig. We vinden het hier geweldig. De pinguins zwemmen rond en de zeeleeuwen volgen de rubberboot als we op pad gaan. Vogeltjes zijn bijna tam. Het heeft echt alles wat we ervan verwachtten. Twee dagen geleden hebben we Puerto Williams (Chili) verlaten en zijn Westwaarts gevaren naar de hoge bergen van Vuurland. Als je in dit gebied wilt varen moet je eerst inklaren in Chili want het is Chileens zeegebied. Dat betekent dat we vanuit Ushuaia eerst weer 25 mijl naar het Oosten moesten om in Puerto Williams, aan de overkant van het Beagle kanaal, in te klaren. Straks, op de terugweg, komen we weer langs Ushuaia maar ook dan moeten we eerst weer 25 mijl door naar Puerto Williams om uit te klaren en dan tegen de heersende winden in weer naar Ushuaia en weer inklaren in Argentinië. Lastig, maar Argentinië en Chili zijn nog steeds geen grote vrienden. Overigens komen in Puerto Williams de autoriteiten met z'n vieren aan boord en handelen alles in vijf minuten af. Het beste systeem tot nu toe. En ze waren ook nog erg vriendelijk.

We zijn net terug van een wandeling. Ons plan was om naar de gletsjer te wandelen/klimmen. We wilden die van dichtbij zien, en ook omdat we foto's wilden maken van deze "Glaciar Holanda". Want daar lig je dan met je boot in Caleta Olla aan het andere eind van de wereld en kijk je uit op een Gletsjer die Holanda heet. Maar van wandelen was geen sprake, we moesten ons een weg banen door een ruig, dichtbegroeid en moerassig gebied. Peter voorop met zijn machete om de route te markeren op dode bomen. Soms stonden weer voor een beekje en moesten we of omlopen of zien dat we met een grote sprong aan de overkant kwamen. Een keer zakte ik in de blubber. Maar gelukkig had ik m'n bergschoenen aan en speciale waterdichte been beschermers. Dus hield ik het droog. Na een tijdje werd het weer achter ons zo slecht dat we het verstandiger vonden om terug te gaan. Voor het geval we overvallen zouden worden door een sneeuwstorm en het zicht erg slecht zou worden. Een andere keer gaan we kijken of we op een gemakkelijkere manier, misschien via het strand, dichterbij de gletsjer kunnen komen. Toen we weer terug waren bij de dinghy om terug te varen naar huis kregen we echt een flinke natte sneeuwstorm over ons heen. Er stonden voor het dinghy-tje best flinke golven en Peter schepte zo zijn broek vol water. Nu zitten we lekker hoog en droog met een kop thee te lezen. En we gaan pas weer naar de volgende gletsjers bij caleta Beaulieu (54°47.85S / 69°37.65W) wanneer het mooi weer is.

"Beaulieu".... Die naam heeft voor ons een heel speciale betekenis. Onze relatie begon in de "Beaulieu River" ("Bjoelie" zeggen die cultuurbarbaren van Engelsen) aan de Solent/Zuid Engeland op 31 juli 1999. Eigenlijk zouden we dus pas rond eind juli in Caleta Beaulieu moeten zijn. Maar dat is hier te laat in de winter. Dan zijn de caleta's vanwege ijsgang niet meer bevaarbaar. We liggen zelfs nu 's morgens al in een dun laagje ijs. Het zoete water van de gletsjers drijft op het zoute water en bevriest dus eerder dan je zou verwachten van zout water. Maar geen probleem, dan vieren we ons negen jaar samenzijn maar twee maanden eerder.

Voorlopig hebben we tijd genoeg om hier rond te varen voordat we weer in Puerto Williams moeten zijn. Tot 11 juni, want dan loopt onze vergunning af. Dan is het al weer bijna de kortste dag hier. Het is hier vrijwel overal beschermd natuurgebied. Je mag hier alleen varen als je een vergunning hebt; een "Zarpe" genaamd. In principe moet je je dagelijks via de marifoon melden bij de Armada (militaire) posten. Het is een soort Kustwacht. Aan de ene kant heb je het gevoel dat je van je vrijheid beroofd wordt door dat af en aan gemeld. Maar aan de andere kant is het ook wel een prettig idee. Als je je namelijk een tijd niet meldt gaan ze je zoeken. Zo hebben ze een tijdje geleden een stel mensen opgepikt waarvan de boot afgebrand was. Die zaten op de wal. Toch wel leuk, als je alles kwijt bent zodat je niet naar de bewoonde wereld terug kunt en ze je vinden je. Zo zie je: Alles hep ze voordeel en hep ze nadeel! Zo, jullie weten weer een beetje waar we uithangen en wat we uitspoken.

Veel lieve warme knuffels van ons alle twee!!
Paula en Peter