Hallo Lieve mensen,

Hier is weer eens een berichtje van mijn hand. Want heel vaak is Peter mij voor. Ik ben niet zo elektronisch ingesteld. Niet dat het niet gemakkelijk en fijn is dat je op deze manier kontakt kunt houden. Maar het ligt me niet zo. Met de elektronica aan boord ben ik natuurlijk heel blij, en vind het allemaal prachtig en ideaal. Maar ik vind het wel heel erg fijn dat we van elk gebied papieren kaarten bij ons hebben. Mmm, dat papier ligt me wel beter, geloof ik. Bij terugkomst in Uruguay, had ik wel wat last van ontwenningsverschijnselen. Ik miste de kinderen enorm, hoewel je ze normaal natuurlijk ook niet elke dag ziet. En ook de gezelligheid met Kees, Jacqueline en de kinderen vond ik een groot gemis. En wat te denken van het verzorgen van de paarden en het uitmesten van stallen. Ook die bezigheden miste ik enorm. Peter vond al gauw zijn draai weer; de bofkont. Maar hij steekt nou eenmaal een beetje anders in elkaar dan ik.

Toen we net terug waren in Nederland kon ik daar m'n draai trouwens ook niet zo goed vinden. Het was natuurlijk hartstikke fijn om iedereen weer te zien. Maar voor de rest heeft zo'n verblijf weinig om 't lijf. In en rond zo'n klein huisje is weinig te doen. In een korte tijd reden we van hot naar haar. Omdat je weet dat je hooguit een week of 8 in Nederland bent ga je ook niet allerlei dingen ondernemen. Hoewel ik wel naar een duikclub in Oisterwijk wilde gaan om in het zwembad met perslucht te oefenen. Maar dat bleek geen optie te zijn. Er werd maar 1 keer per maand te water gegaan met perslucht en je moest de benodigdheden huren. Dat is goed als je lange tijd in Nederland vertoeft, maar voor mij had dat geen enkele zin. Toen we te horen kregen dat Peter geopereerd moest worden, en we daardoor nog een tijd in Nederland moesten blijven, stelde Jacqueline voor om één van haar paarden te rijden. Ik ging al regelmatig als "groom" met haar mee. En ik deed wel eens wat klussen op stal; bijvoorbeeld de paarden binnen of buiten zetten of een paar stallen uitmesten. Ten tijde van Peters herstel kreeg ik regelmatig paardrijles van Jacqueline. Toen er ijs lag gingen zij en de kinderen en ik schaatsen. Op mijn noren heb ik toen ge-ijshockeyd. Dat valt niet mee, met die lange dingen. En vooral niet als er dan zo'n knaap als Kilian bij is, die drie keer in de week gaat ijshockeyen en in het weekend altijd wel ergens een wedstrijd heeft. Zes tegen één, en meneer won toch nog! Vlak voor ons vertrek zijn we nog met Marjolein naar een dressuur-wedstrijd geweest (twee maal een eerste prijs). Maar goed, door al deze dingen kreeg ik het thuis weer zo naar mijn zin, dat het dit keer extra moeilijk was om weer te vertrekken.

En ben je dan uiteindelijk weer aan boord en je komt dan een stel onverwachte, vervelende klussen tegen, dan heb je het wel even gehad. Dan heb je extra aanpassingsproblemen. Gelukkig gaan die wel weer over. Zoals jullie misschien wel gelezen hebben, zijn we alweer een poosje in Mar del Plata in Argentinië. Hier zijn we (vooral Peter) bezig om Pacific Blue voor te bereiden op de onstuimige wateren van de zuidelijke kant van deze oceaan. Op dit moment is hij bezig de windmolen aan te sluiten en te plaatsen zodat we ook nog voldoende elektriciteit hebben als de zon niet veel meer schijnt en/of weinig kracht heeft. En ook zijn we bezig voorbereidingen te treffen om het zee-anker in geval van nood te kunnen lanceren. Zo'n parachute-anker wilde ik per sé bij ons hebben. En wordt het nu tijd om alles zodanig voor te bereiden, dat, als we één van die dingen nodig mochten hebben, ze voor gebruik klaar liggen. Van Dick van Bommel kregen we een prachtige "droque" (stopzak) mee. Voor de niet zeilers onder u: Een parachute-anker (het woord zegt het al) is een grote (7 meter) parachute aan héél sterke dikke lijnen. En de "droques" van Dick zijn een heel zware lijn met allemaal kleine parachuutjes om vanaf de achtersteven van de boot de snelheid te remmen als het te hard gaat. En als het dan eens onverhoopt héél slecht weer wordt, dus een echte storm, of je moet lang wachten voordat je een baai, rivier of een haven kunt in varen, kun je het parachute-anker overboord zetten. Je kunt op die manier, net als achter je gewone anker, een storm uit rijden of blijven liggen wachten totdat je ergens naar binnen kunt. Het is allemaal wel gemakkelijker gezegd dan gedaan hoor. Het overboord gooien van een die dingen is één ding, maar het weer binnen zien te krijgen is een ander verhaal. Maar goed je kunt er beter mee verlegen zitten dan er óm verlegen zitten. En we hopen het nooit of te nimmer te hoeven te gebruiken.

Een tijdje voordat we aan onze reis zouden gaan beginnen, vroeg iemand mij; "Hebben jij en Peter jullie blindedarm nog"? "Hoezo", antwoordde ik. "Als we nog de trotse bezitters waren van een blindedarm, zouden we er verstandig aan doen die te laten verwijderen". "Je hoort zo vaak dat mensen midden op de oceaan een blindedarm ontsteking krijgen", zei hij. Gelukkig zijn we tot op heden verschoond gebleven van zoiets. Maar helaas heb ik sinds ons vertrek wel tandproblemen gehad. Midden op de oceaan kreeg ik een fikse ontsteking, die ik met mijn kwakzalverij heb weten te overwinnen. Toen we vorig jaar in november thuis waren, ben ik direct naar de tandarts gegaan. Daarna was alles weer in orde. Maar niet voor lang. Op de Canarische Eilanden kreeg ik op de zelfde plaats weer een ontsteking. Die heb ik weer onder controle weten te krijgen. Bij ons bezoek eind december 2006, moest ik helaas de kies laten trekken. Nu is alles over, denk je. Maar, nee hoor. September j.l. moest ik naar de tandchirurg om een fistel te laten verwijderen op de plek van de getrokken kies, er was een stukje tandbeen blijven zitten. En wat denk je? Ik ben nu net 15 minuten terug van het plaatsen van een nieuwe kroon. Een paar dagen geleden was er spontaan een stukje van een kies afgebroken. In plaats van te overwegen je blindedarm te verwijderen kun je, geloof ik, maar beter overwegen je kiezen en tanden te laten verwijderen!!! (grapje)

Vandaag 29-02-08, is het hier slecht weer, het regent de hele dag al pijpenstelen, of te wel in het Spaans, lluebe a cántaros. Volgens de weerberichten houdt dit weer de komende dagen aan. Dus maken we geen haast om Mar del Plata te verlaten. Ik hoop niet dat de herfst hier al begonnen is. Peter komt op dit ogenblik drijfnat binnen, hij heeft de windmolen aangesloten en op een paal van drie meter hoog geplaatst. Géén lekker klusje omdat nú te doen. Soms ben ik blij dat ik A-technisch ben! Als compensatie zal ik die lieverd maar eens een dikke zoen geven. En als dat ding nu draaien wil en stroom geeft, is er weer een werkje achter de rug. Dan heeft hij er nog wel eentje verdiend, nietwaar? En als extraatje daarna een lekker glas gin and tonic.

Peter en Paula