Hallo lieve mensen,

We zijn donderdagavond voldaan maar vermoeid aangekomen na een reis van 36 uur. Achteraf is het meegevallen maar het was af en toe best spannend. Thuis hadden we al geconstateerd dat we veel te veel bagage bij ons hadden. Alles bij elkaar hadden we ruim 80 kg. Om veel bijbetalen te voorkomen hadden we twee stuks "handbagage" van 15 en 20 kg. Dat was natuurlijk eigenlijk onhanteerbaar. Zeker voor mijn momenteel wat zwakke gestel. Maar ja, je probeert wat.
Na bij Meike geluncht te hebben werden we verrast door Anne en Dio. Anne belde om ons goed reis te wensen maar verscheen even later voor ons volkomen onverwacht bij Meike thuis. Samen reden we bijtijds naar Schiphol omdat het spitsuur was. Toen begon het spannende inchecken. Het bleek dat onze twee extra grote tassen zelfs 31 en 25 kg waren. Maar de Lufthansa juffrouw zei er niets over. Toen we opgelucht ademhaalden wees ze op de twee andere tassen. Die moesten wel gewogen worden want ze mochten niet te zwaar zijn in de cabine. O,jee!!!!!
Wij met bloedend hart de andere twee tassen erop. De ene was, geloof ik,rond de 18 kg en de andere ruim 12. Gezien het gewicht moesten die dus ook als ruimbagage mee. Maar ze begon niet over bijbetalen. Wat een opluchting! Met de laptop tassen (veel zware tijdschriften) erbij was het ruim over de negentig kilo. Achteraf was het maar goed dat alles werd in gecheckt, want we hadden echt niet rond kunnen sjouwen, tijdens het overstappen, met die "handbagage".
Helaas beweerde de juffrouw dat ze de bagage niet door kon boeken naar Montevideo maar slechts naar Sao Paulo. Waarom werd ons niet duidelijk. We keken er niet naar uit om in Sao Paulo alles van de band te halen, in te voeren en weer in te checken. Zeker niet omdat we maar anderhalf uur overstap-tijd hadden. Maar ja, wat moet je?
Inmiddels waren ook Marjolein en Jarno gekomen en we hadden nog tijd om met zijn allen wat te gaan drinken. Helaas waren Wouter en Mari te laat vanwege ziekenhuis-bezoek en druk verkeer.

Na een enigszins emotioneel afscheid vlogen we naar Frankfurt en gelukkig hadden we al boarding-passen zodat we gemakkelijk aan boord konden van een splinternieuwe Airbus 340 van TAM-air. Tot onze verrassing was het vliegtuig maar halfvol. Daardoor had Paula vier stoelen ter beschikking die we samen gedeeld hebben. We hebben redelijk kunnen slapen want ook de kleine kinderen aan boord waren goed te genieten en ze konden ook goed slapen. Paula nam twee Paracetamol in tegen de hoofdpijn en sliep uitstekend. Achteraf bleek dat ze per abuis twee Saridon had genomen. Vandaar! De Airbus 340 is het comfortabelste vliegtuig waar ik ooit mee gevlogen heb; stil en stabiel. Klasse.
Onze vlucht had een half uur vertraging dus de overstap zou problematisch worden. Daar zit je dan weer behoorlijk over te stressen. Je moet je er maar aan over geven. Maar ook hier viel het allemaal weer mee. Na het uitstappen werden we opgevangen door twee doortastende jongemannen van TAM-air. Ze vroegen wie er verder moest naar Montevideo en/of Chili. We moesten even opzij gaan staan en na een minuut of tien namen ze ons mee op een lange wandeling door de luchthaven-gebouwen. Ook nu hadden we die zware tassen beslist niet kunnen dragen. Inmiddels had ik al steeds nadrukkelijk met onze bagage-labels gewapperd. Zeggend dat onze bagage overgeladen moest worden. De knullen verblikten of verbloosden niet. "Dat kwam allemaal in orde." Op dat moment geloofde ik daar nog niets van. Onze aansluitende vlucht konden we niet meer halen maar ze zouden ons overboeken op een andere maatschappij. Ik bleef natuurlijk herhalen dat onze bagage niet doorgecheckt was naar Montevideo. Een van de mannen nam de bagage-nummers op en ze wezen ons een paar stoelen om te wachten, samen met twee duitsers. Ze bleven een hele tijd weg maar we hadden toch drie uur de tijd voor de andere vlucht ging. Op een gegeven moment kwam de chef onze paspoorten halen en vertelde dat hij onze bagage door de douane moest laten controleren. Ik waarschuwde hem dat er heel veel elektronica in zat en zelfs een bijl. Hij lachte. Dat had hij al gezien. Alles was OK. Hij verontschuldigde zich als alles niet op dezelfde manier was ingepakt. Weer wat later kwam hij vier nieuwe bagage-labels brengen.

Zo hoefden we ook nu niet met onze bagage te sjouwen. Grote klasse, deze jongens van TAM-air. Nu was er nog één hindernis te nemen; De douane van Montevideo. Er was een lange rij voor de paspoort controle dus we waren laat met onze bagage. En,ja hoor. We werden er uit gepikt. We vielen teveel op met twee karren vol terwijl we ze kreunend voortduwden. Ze begonnen eerst met twee en later met vier man al onze bagage te doorzoeken en werden steeds meer opgewonden. Dat kon zo maar niet. Dit was geen persoonlijke bagage. Dit waren import goederen. We legden uit dat deze spullen deels reparatie waren en verder niet in Uruguay te krijgen waren. "Het is voor onze boot en het zijn transit-goederen." Maar dat neemt niet weg dat je ze natuurlijk wel moet aangeven. We hadden op onze invoer-papieren ook ingevuld dat we minder dan $300,-- aan spullen bij ons hadden. Ze vroegen dan ook hoeveel dat wel allemaal waard was. Gelukkig hadden ze onze windgenerator van 1500 dollar, en een DVD-radio van 400 dollar nog niet ontdekt. Dus ik zei dat het alles bij elkaar tussen de twee en driehonderd dollar was. Onze laptops hebben ze ook niet bekeken. Inmiddels waren we al een half uur zoet met deze babylonische spraakverwarring. Paula schermde zelfs met mijn zware operatie om aan te geven dat we niet speciaal naar Nederland waren gegaan om al die spullen op te halen en ook om medelijden op te wekken. Wij deden uiteraard ons best om zo weinig mogelijk te begrijpen en drongen aan op een persoon die engels sprak. Daar hadden ze weinig zin in. Paula vond dat we geld moesten bieden maar dat is natuurlijk link als je niet weet waar je aan begint. Ik liet inmiddels doorschemeren dat ik een "eenvoudige oplossing" wel op prijs zou stellen. Na enige tijd begon er één over "un presente" of zoiets. Ik opperde: "Een fles wijn, of zo?" Nee, dat was niet de bedoeling. Maar ik voelde dat ik beet had en zei dat ik zo'n oplossing wel prettig vond. Plotseling begonnen ze alles weer in te pakken en daarna werden we geheimzinnig meegenomen naar een kantoortje waar we uit het zicht waren. De deur ging dicht en Paula en ik openden onze portemonnaies. Paula had nog 25 euro. Dat stelde hem wel teleur. Ik had nog 600 pesos waarvan ik er 400 (12 euro) bij legde. Dat viel hem nogal tegen. Maar ik zei dat ik die andere 200 nodig had voor de bus. Waarschijnlijk had hij geen zin om weer het hele spel te beginnen. Dus hij schudde me als een oude kameraad de hand. Waarna we elkaar vriendschappelijk op de schouders sloegen. We waren er door voor ongeveer 37 euro. Ik weet het: Je kan wel principieel doen maar dat was het ons niet waard. Waarschijnlijk krijg je wekenlang je spullen niet en moet je bovendien nog hoge invoerrechten betalen ook.

Al met al was het dus een goede reis geweest. Ik had er om vele redenen tegen op gezien maar we hebben veel geluk gehad. Een half uur later zaten we in de bus en 's avonds om acht uur waren we THUIS. De boot was verplaatst maar stond uitstekend vast. Ze hebben de stutten allemaal op een ander plek gezet zodat we op de kale plekken nu ook primer kunnen zetten. Het is nu zomer en het is warm en gezellig. Er zijn veel toeristen op de stranden. Alle restaurants zijn open. Vrijdags zaten we al weer aan de lunch, bij het strand, met een grote groep pensionados. De drie mannen moesten aan een aparte tafel zodat ik kennis maakte met Jaime, een voormalig hoogleraar tandheelkunde. We konden elkaars engels en spaans een beetje corrigeren.
Nu zijn we alle troep aan het inruimen en uitzoeken. Ik heb nog geen wifi netwerk kunnen oppikken. Er is op dit moment één krachtig onbeschermd netwerk maar daar krijg ik toch geen verbinding mee. Ik moet even een australische kennis te pakken zien te krijgen. Hij is IT-er.
Maandag gaan we eens echt aan het werk. De schilder is al besteld voor de antifouling en we laten ook poetsen en in de was zetten. We voelen ons weer helemaal thuis! Geweldig! Meer nieuws volgt.

 Peter en Paula