Hoi allemaal,

Nou, we zijn in Uruguay, onze voorlopige bestemming. We hebben in Rio Grande erg koud weer gehad met onweer en veel wind. Maar omdat we op een fijne plek bij het museum van Lauro Barcello lagen zijn we de dagen goed doorgekomen. De tweede avond kwamen we al in gesprek met Mike en Clarissa. Mike is een ervaren maritiem ingenieur. Hij kon rond zijn veertigste al met VUT bij de Engelse marine. Sindsdien zwerft hij rond de wereld en heeft momenteel een Rival 34 die ook bij het museum ligt. Hij heeft ook veel in Antarctica gevaren met een 20 meter schip als betaalde bemanning. Ze gingen er met groepen kinderen naar toe om Antarctica onder de aandacht te brengen. En met name de ecologische aspecten.
Nu heeft Mike een Braziliaanse vriendin die in de buurt van Rio Grande een Pousada runt. Hij heeft net weer een uitnodiging gekregen om met het 20 meter schip een tour van een jaar rond N-Amerika te maken. Dat vindt Clarissa dus niet zo leuk. Maar ze kan altijd bij hem opstappen onderweg. Mike en Clarissa namen ons mee naar een soort Preuvenement in een stad op zo'n 150 km afstand. Dat is nog een hele onderneming op zulke slechte wegen zonder strepen en wegwijzers. Maar het was wel leuk en gezellig.
Een dag later kwam Paul Schot aan met zijn Albin Vega "Rebellion". We hadden hem al bij Ilha Grande ontmoet. Hij lag in de jachthaven waar wij qua diepgang niet in konden. We hebben hem even voorgesteld aan Lauro en ook hij was gelijk welkom aan de museumsteiger. Paul moet leven op een budget van 150 euro per maand dus we hebben hem en ook Mike en Clarissa te eten gevraagd voor een lekkere ratatouille. Bovendien brandt bij ons het kacheltje lekker. Paul heeft van zijn Pa een bijdrage gekregen om zijn bootje wat op te knappen. Want het bevalt Pa helemaal niet wat Paul aan het doen is. Hij kan bijvoorbeeld geen stroom draaien en moet zeilen wisselen op het voordek. En het is een bootje van 8.25 m. Dat valt niet mee als je alleen zeilt. Hij kan ook geen uren of dagen motorren zoals wij. Dat betekent dat het voor hem heel moeilijk is om die grote stukken te varen zonder weer in een stormfront terecht te komen. Wij slippen steeds tussen de depressies door maar hij moet voor een stuk van 200 mijl echt een dag of vier hebben omdat de wind tussen de depressies door steeds erg zwak is. We hebben bewondering voor hem. Het is een taaie.
Inmiddels hebben wij 12 juli om 07.00 Rio Grande verlaten. Er lag rijp op het dek dus het was spekglad. Lauro en Giovanni waren al op om gedag te zwaaien. Gelukkig hadden we drie knopen stroom mee naar de havenmond dus we waren in twee uur op zee. Het verlaten van de havenmond viel nog niet mee. Want ondanks de lichte wind stonden er huizenhoge steile golven door de harde stroom naar buiten. Een paar mijl buiten de haven werd het beter. En ook hier is het weer veel motorren geworden om op tijd binnen te zijn. We zijn na 200 mijl in La Paloma binnen gelopen en nu, zaterdagavond, hebben we al weer bijna 40 knopen wind uit het westen. We denken maandagavond verder te kunnen voor de laatste 65 mijl.

We hebben gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om in te klaren. Het is een kleine haven dus alles is vlakbij. De kustwacht regelt hier de boel en er zit ook een kantoortje van de douane. De mensen zijn zeer vriendelijk en we waren zo ingeschreven. Het stadje ligt op zo'n 20 minuten lopen. Het doet hier qua sfeer en omgeving een beetje aan Terschelling denken. We hebben onze Reias ingewisseld voor Pesos en gelijk wat boodschappen gedaan. We konden lekkere kaas kopen en lekkere dagmelk. Wat wil je nog meer?

Vandaag, zaterdag, is het noodweer. We zijn toch even naar het dorp gelopen om diesel te halen bij het tankstation. We hebben nog genoeg maar we willen wat voorraad hebben om ook in Piriapolis het kacheltje te kunnen stoken.

We hadden ons steek-karretje bij ons maar we hadden nog geen twee minuten gelopen of er stopte ongevraagd een visserman om ons mee te laten liften. Hij had onze boot al zien liggen dus hij wist waar we heen moesten. We konden hier niet aan de wal want de grote aanlegsteiger wordt verbouwd. We moesten dus aan een mooring. Ze liggen nogal krap op elkaar maar er liggen niet veel jachten op het ogenblik. We zwaaien net langs de lege boeien en een paar kleine zeiljachtjes met de spiegel. We hebben wel een paar stootwillen achter op de spiegel en aan bakboord en stuurboord gehangen voor als we wat raken.

Tijdens de vlagen van tegen de veertig knopen liggen we soms helemaal schuin maar het kacheltje blijft het goed doen. Ik heb in Nederland al eens wat aluminiumfolie op de voorkant van de kachelpijp gedaan waardoor de wind niet recht de pijp in slaat.

Tijdens het "happy hour" hebben we maar eens Glühwein gemaakt. Dat leek ons met dit weer wel toepasselijk.
Morgen gaat de wind weer afnemen dus dan kunnen we weer wat wandelen of zo.Maandag schijnt de wind matig uit het zuiden te gaan waaien. We gaan waarschijnlijk na het donker worden weg om bij ochtendlicht in Piriapolis aan te komen. Het is niet zo gezellig om op dit moment 's nachts te varen. In de eerste plaats is het vrij fris, het is nieuwe maan en het is 13 uur donker. Maar ja, je kan niet alles hebben.
Ons dekhuisje is een uitkomst om warmer te zitten en wat te lezen of te dutten. Jullie horen het wel weer!

Groetjessssss van Peter en Paula