Hoi allemaal,

We liggen alweer een paar dagen in Rio Grande, naast het museum Oceanográfico. Het ziet er naar uit dat we hier nog wel een paar dagen liggen. Waarschijnlijk is de eerste gelegenheid om naar Uruguay te vertrekken pas a.s. zondag.

Sinds gisteren ligt er naast ons een Nederlandse jongen. We hebben Paul al een paar keer eerder ontmoet. Hij zeilt solo in een ± 35 jaar oude Albin Vega van 8,25 meter. Zijn plan is om naar Patagonië te gaan en misschien wel naar Antartica. Maar dan moet hij nog heel veel aanpassingen aan het schip verrichten. Zijn vader ziet dat helemaal niet zitten, en zou liever zien dat hij een ander schip kocht. Maar dat valt compleet buiten zijn budget. Met ± 150 euro per maand te besteden kun je niet zo veel. En er moet ook het e.e.a. gereviseerd worden en aangepast voor zijn vertrek naar Patagonië. Daarvoor heeft hij wel een leuk financieel cadeautje van zijn pa gekregen.

Maar ga even naar de juwelier (voor boten) en je komt berooid weer buiten. Het is een jongen die van extremen houdt. Hij duikt, klimt, fietst en weet ik veel wat nog meer. Als het maar hoog, diep of hard gaat. Zo, genoeg over Paul.

Nu even over onze andere ontmoetingen. We liggen hier prima en van Lauro, de directeur, van het museum kunnen we net zo lang blijven liggen als we willen. Al zou het tot aan de zomer zijn. Maar helaas onze visa's hè. Paul is inmiddels al illegaal in Brazilië. Wij zijn uitgenodigd door Clarissa, de Braziliaanse vriendin van Michael de Engelsman die voor ons ligt en met wie we afgelopen weekend al een leuk uitje hebben gehad. Clarissa heeft een pousada hier in de buurt.
's Winters organiseert ze, omdat er dan weinig of geen gasten zijn, in het weekend een muziekavondje met een hapje eten. Voor ons zou dat weer even een lekkere afleiding zijn, want met dit slechte weer, zit je wel erg veel binnen in de boot. We wandelen elke dag wel even naar de stad, maar Rio is nu ook weer geen stad om veel te vertoeven. We wandelen even naar de vismarkt, en in een winkeltje daar in de buurt halen we even wat groente en fruit. Op de terug weg komen we langs de bakker en nemen een paar verse broodjes mee. En dan hebben we het wel weer gehad. En toch gaan de dagen vlug voorbij. Komt misschien ook wel omdat het zo vroeg donker is. Ik heb de website van het museum er bij gezet, zodat jullie er naar zouden kunnen kijken als je dat leuk vind.

Lauro is een interessante man. Een soort organiserende en delegerende duizendpoot. Lauro is niet alleen directeur van de museums hier, maar heeft ook nog een paar grote projecten onder handen. Zo is hij bezig een een Maritieme school op te zetten voor kansarme jongeren vanaf een jaar of 14. Zij krijgen gratis onderwijs, maar moeten wel aan een paar eisen voldoen. De leerlingen moeten 3 uur p/d op de school aanwezig zijn, en ook nog 3 uur p/d op een dag-school onderwijs volgen. De vakken op Lauro's school zijn dan o.a. Navigatie, Hydroliek,IT, van alles en nog wat op maritiem gebied tot en met scheepsbouw van jachten van 43 voet. Prachtige machinerieën hiervoor staan al klaar.

Maar ook koken en bakken wordt een van de verplichte vakken. De keuken-apparatuur staat ook al klaar om in gebouwd te worden. De school was een heel oud pand van de universiteit en zij hebben dit gebouw aan Lauro gegeven.

Peter en ik hebben een rondleiding door de school gekregen, en ik moet zeggen dat het een prachtige school wordt. Het is nog niet helemaal klaar. Maar het is de bedoeling dat de school na de zomervakantie gaat beginnen. Lauro is een heel erg aardige man. En ik denk een heel fijne baas, zolang je je werk goed doet.

Maar als je er met je pet naar gooit, denk ik dat je je maar beter gedeisd kunt houden. Neen, je moet het niet met 'm aan de stok krijgen. Maar het is onvoorstelbaar wat die man van de grond krijgt. Het is maar goed dat we hier niet blijven, want ik zou meteen op zijn school gaan lesgeven. Peter idem, hij zou denk ik proberen, radar app. op de kop te tikken enz. enz. Maar goed wij willen door. Wij moeten wel door, al was het maar om op tijd te zijn voor onze vlucht naar Nederland. Het is wel jammer dat onze visa bijna verlopen zijn. Want we kunnen geen betere plek bedenken om Pacific Blue voor een paar maanden achter te laten.
Maar ja, wat niet kan, kan niet, nietwaar?.

Zo, jullie zijn weer aardig op de hoogte, van ons reilen en niet zeilen. Uitkijkend naar jullie verhalen over, werk, wonen, vakantie en leventjes, krijgen jullie veel warme en lieve groeten van

Paula en Peter.