Hallo Hallo lieve allemaal,


Weten jullie wat wij gedaan hebben? Wij hebben een heuse, echte vierdaagse duikcursus gedaan. Normale mensen doen dat ten eerste als ze een stukje jonger zijn dan wij, denk ik. Ze beginnen in een zwembad van 3 meter diep. Maar wij natuurlijk niet, wij doen dat meteen "even" vanaf een motorboot in zee. Na een dag theorie-les gehad te hebben, gingen we de volgende morgen aan boord met een paar instructeurs. Een Braziliaan (Huillermo) en een Vlaming (Michel), die goed Braziliaans sprak en natuurlijk Nederlands. Hij vertaalde voor ons de lessen. We voeren naar een mooi duikstekje. We hadden geluk met het weer. Het was lekker warm en zonnig. We hadden gedacht dat het in Brazilië altijd mooi weer is, maar dat is niet zo. Het is hier nu herfst en daarom soms niet zo heel mooi en warm. We kregen instructies hoe we de duikflessen aan moesten sluiten op onze ademapparatuur en op ons drijfvest, en hoe we onze buddy (duikpartner) moesten controleren. Daarna moesten we ons in onze (leen)duikpakken hijsen, zwemvliezen aan, drijfvesten met zuurstoffles en alle apparatuur aan.

En toen alles klaar was en op veilig stond, moesten we één voor één op het randje van de boot gaan staan. Met je rechterhand je regulator en je bril tegen je gezicht aan drukken, met je linker hand je diepte meter tegen je buik aan houden. En dan... 1 grote stap voorwaarts doen en "heel gewoon" het water in stappen. Nou ja heel gewoon; het was er wel zeven meter diep en ik deed het bijna in m'n broek hoor. Ik dacht nog; "God zegen de Greep" en nu maar hopen dat ik met al die rommel op mijn rug niet zink.

En nee hoor; ik kwam direkt weer boven door het drijfvest dat gevuld is met lucht.
En dan moet je een teken maken (met je vingers boven op je hoofd tikken), zodat iedereen kan zien dat alles in orde is. Peter lag er al in en riep dat ik naar een boeitje moest komen. Peter vond het allemaal veel minder spannend dan ik, hij heeft ooit 2 winters een zwembad duikcursus gedaan; de bofkont. Aan de boei kregen we instructies over het ademen en dat oefenden we een poosje, gevolgd door wat oefeningetjes. Profijt van m'n yoga-opleiding!! Dit alles ging van een leien dakje. Als dit maar alles was geweest. Maar toen kregen we het. Want we moesten naar beneden; de diepte in. Dan moet je wat lucht uit het drijfvest laten ontsnappen. Ik zakte langzaam omlaag en zag Peter ook langzaam omlaag gaan, ondertussen moest je regelmatig je neus dicht knijpen en even a.h.w. je neus snuiten terwijl je 'm dicht houdt. Dit vanwege de druk op je oren, net als in een vliegtuig tijdens opstijgen en dalen b.v.

Toen we op diepte waren haakte mijn instructeur zijn rechter arm gezellig in mijn linker arm en begonnen we te zwemmen. Peter naast mij met zijn instructeur. Het was werkelijk prachtig, we zagen flinke grote schildpadden, mooi gekleurde vissen, zee-egels, grote zeesterren, hersenkoraal en ook een bijzonder soort zacht koraal die alleen in dat gebied en nergens anders voorkomt in Brazilië. Meegekomen vanuit de Indische Oceaan.
Na zo'n 45 min. onder water gezworven te hebben kwamen we naast de boot weer boven water. De eerste ervaring was een prima vuurdoop. Toch heel wat spannender dan in een zwembad volgens Peter. Met al die rommel aan, en met 9 kg lood om, moet je zien weer aan boord te komen, maar gelukkig hielp schipper en ex-beroepsduiker Carlo een handje mee.

Na een lekkere warme chocolade melk, koek, cake en fruit en een uur rust, voeren we naar een andere duikplek voor een 2e duik. En dat heb ik geweten, want we deden aan de oppervlakte eerst allerlei oefeningen met onze ademautomaten. Voor het geval dat je die van je buddy nodig hebt of je eigen reserve-regulator. En je bril leegblazen als die per ongeluk vol met water zou lopen. Geen enkel probleem. Maar dit gingen we dan ook nog even op 6 meter diepte oefenen. (Als gymjuf zou ik dit eerst gedaan hebben op 1 à 2 meter)

Het ging bij mij dan ook mis, ik kon mijn regulator niet zo gauw terugvinden nadat ik hem opzij had moeten gooien en was zo stom om niet aan mijn reserve regulator of die van m'n buddy te denken. Paniek in de tent. Waardoor? Al sla je me dood, ik weet het niet meer. Behalve dat ik dacht dat ik de moord stikte. M'n mond zat vol met water en ik was helemaal uitgeademd, waardoor ik het water in de regulator niet weggeblazen kreeg. We hadden wel geleerd hoe je dat met de regulator moest doen, maar het lukte me niet. Ik dacht dat ik vol met water liep. In paniek ging ik als een haas naar boven. Maar dat lijkt een eeuwigheid te duren, hoor.
Na even hoesten en proesten kon ik er gelukkig weer om lachen.

Maar ik moest het toch nog een keer over doen; en later steeds weer opnieuw. Peter leerde me later nog een beter trucje met de regulator. Daardoor kan je zelfs als je geen lucht meer in je mond hebt toch je mond en regulator leegblazen. Wouter wees daar ook al op. Het ging Peter allemaal redelijk gemakkelijk af, hoewel hij zich toch ook een paar keer een hoedje geschrokken is. En op 3 meter of zo gingen de oefeningen nu gelukkig goed. Na deze 2e duik kregen we lekkere tosties en andere hapjes, terwijl de boot terug voer naar de haven.

's Avonds lagen we al om 20.00 in bed en we hebben als een blok geslapen. Dit alles hebben we zo nog 4 dagen gedaan. Jammer genoeg ging elke dag het weer wat achteruit en de laatste dag was het weer slecht en onder water heel slecht zicht. We hadden op het laatst maar zo'n 4 meter zicht, wat het allemaal extra spannend maakte. Goed natuurlijk om dit ook mee te maken. Zeker voor mij was het die laatste dag extra moeilijk, omdat wij nu zelf een duikuitrusting aangeschaft hebben. Maar voor grote Peter moest er nog een groter pak en drijfvest besteld worden.

Met al dat nieuwe spul aan, was ik niet onder water te krijgen!!! In zo'n nieuw duik pak zitten schijnbaar zoveel gesloten luchtcellen dat ik niet verder omlaag kwam dan tot aan mijn kin. Steeds werd er wat meer lood in mijn drijfvest gestopt. Uiteindelijk met 15 kg. lood i.p.v de normale 9 kg lukte het wel en hebben we nog een tochtje onder water gemaakt. Ik was wat blij, dat het drijfvest me niet in de steek liet. Met 15 kg lood zink je anders als een baksteen.
Peter heeft zijn laatste duik nog met een ander soort technisch materiaal gedoken, en ik zag hem naar beneden gaan. Omdat ik niet zakte, kwam hij uiteindelijk weer terug omhoog.

Eigenlijk was hij een beetje in paniek omdat hij mij niet zag onder water en niet door had dat ik zelfs met 13 kg lood niet omlaag was gezakt. En het zicht was maar een meter of drie. Boven gekomen zag hij me ook niet meteen omdat ik weer bij de boot was voor meer lood. Ik hoorde hem roepen; "waar is Paula, waar is ze". Onze instructeur die hem en mij constant in de gaten gehouden had, wees naar mij, en mijn liefje was helemaal opgelucht. We houden het spannend, anders wordt alles zó saai. Na deze laatste duik, onze 10e alweer, werden we aan boord getrakteerd op een BBQ met een frisdrankje. Dit werd een gezellige afsluiting van ons eerste duik avontuur.

Wij hebben nu ons "Padi" duikbrevet voor open water gehaald. Wat niet weg neemt dat we nog heel veel moeten oefenen en leren voordat ik me zo vrij als een visje onder water zal voelen. Wat ik nog het leukste vond was de saamhorigheid met Peter; samen iets nieuws te doen.
Op 1 april om zes uur gaan we naar Rio, of eigenlijk Niteroi. Jullie horen er wel weer meer van.

Liefs van Paula en Peter