Op dit moment liggen we in een heel gezellige baai. Om ons heen liggen allemaal Braziliaanse schoeners. Net zoiets als bij ons de bruine vloot. Wij zijn het enige zeiljacht in de baai. Die schoeners varen heen en weer met toeristen. De stranden zijn hier prachtig en het zand is spierwit. Ik geloof dat ik nog nooit zulk een wit zand gezien heb. Er hangt hier een aangename sfeer en ik denk dat we hier maar eens een paar dagen blijven. We hebben vanmiddag heerlijke gebakken vis gegeten aan het strand. Dat hebben we wel verdiend na de teleurstellende dagen in Vitoria.
We hadden het plan opgevat om Pacific Blue
een weekje achter te laten in de jachthaven van Vitoria, maar dat kon niet. Passanten
mogen tegenwoordig maar 2x24 uur in de haven verblijven. Terwijl in de Pilot stond
dat gasten er zeer welkom zijn en drie gratis ligdagen krijgen. Wat we ook probeerden,
het kon niet. Eerst mochten we er zelfs helemaal niet in. Terwijl er plek zat was.
Regels zijn regels. Deze regels zijn onlangs ingevoerd door een nieuwe voorzitter
(een motorboter) . Volgens één van de jongere zeilende leden (die twee jaar bij
Roy Heiner voor de Volvo Ocean Race getraind heeft op het IJselmeer), heeft deze
man geen verstand van varen en geen internationale belangstelling. Hij stelt allerlei
wereldvreemde regels in.
Het wordt tijd dat we onze verblijfsvergunningen en de inklaring van de boot met
drie maanden verlengen tot 8 augustus. Dat moet ruim voor 8 mei gebeuren. Zit je
drie kwartier in de bus om naar de immigratie dienst op het vliegveld te gaan. Maak
je mee, dat de immigratie dienst nét die dag in staking is gegaan. En een uurtje
later, als klap op de vuurpijl, mag Peter, omdat hij een 3/4 broek draagt niet bij
Port Control (militair terrein) naar binnen. Ik wel, ook al heb ik ook een 3/4 broek
aan. Maar ik ben een vrouw. Verschil moet er wezen, nietwaar.
Voor mij gaat de poort open en kan ik bij
meneer Capitan Dos Portos een stempeltje gaan halen. Hij wilde eerst de captain
zien maar ik vertelde dat die niet naar binnen mocht. Toen wilde hij ons alleen
maar in klaren, maar na een beetje zeuren en een beetje liegen, dat we de volgende
morgen in verband met het tij om 0500 uur moesten vertrekken, klaarde hij ons ook
meteen uit. Anders hadden we de volgende dag weer voor het uitklaren terug gemoeten.
We zijn toch nog maar een dag blijven liggen. Er is geen mens die dat echt controleert.
Wie niet sterk is moet slim zijn. Nou dat wordt je zo langzamerhand wel hoor; je
krijgt ervaring. Ja, jullie zien, het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn.
Wel tussen Peter en mij natuurlijk. Maar zo af en toe maken we van die dipjes mee.
Dippen zelfs wel. Het gemis van de kinderen, familie, is soms erg sterk. Vaak missen
we ook de gezelligheid van het gezamenlijk opvaren met vrienden.
We kunnen nu al voorpret hebben om weer met de Kustzeilers op pad te gaan als we zo samen in een uitgestorven jachthaven liggen, of de enige gasten in een restaurantje zijn. Moederziel alleen in een baai liggen is veel prettiger dan moederziel alleen ergens op een terras zitten of in een jachthaven liggen tussen de onbemande boten met klapperende vallen. Hoewel we elkaar gelukkig genoeg te vertellen hebben, is het toch altijd fijn, ervaringen uit te wisselen met andere zeilers. Het reizen met een boot heeft zijn voordelen, je hebt lekker altijd je huis bij je. Maar het heeft ook zo zijn nadelen; vergis je niet. Want, waar laat je je bezit, als je een dagje weg wilt, of langer.
Je denkt dat je zo vrij bent als een vogeltje,
maar dat is helemaal niet zo. Je bent zo gebonden als een hond aan een touw. In
dit geval aan een bootje ten anker. Je komt moeilijk verder dan het touwtje lang
is.
Overal merk je weer dat het moeilijk is om
met een gerust hart een poosje weg te gaan. En toch wil je graag het e.e.a. zien
en doen, nietwaar. Nu was dit ook een stuk kust van 800 mijl met heel weinig en
onbeschutte ankerplaatsen. Alleen Vitoria leek een goede plek. Gelukkig hebben we
een héél goed anker, maar je weet het toch maar nooit. Denk eens aan een onverwachte
storm, swell, draaien van de wind waardoor het een lager wal wordt. Eergisteren
lagen we in een baaitje rondom tussen de rotsen, dat zo klein was en zo ondiep dat
we amper genoeg ketting konden steken. Het was een spannend voorproefje voor Patagonië.
We hebben een lange lijn op de rotsen gezet zodat we niet rond zwaaiden. Kijk over
een paar weken de foto's maar eens.
Hier in Brazilië wordt ten zeerste afgeraden,
als het donker wordt, niet aan boord te zijn. Om 18.00 uur is het hier al pikkedonker.
Je moet er toch niet aan denken, dat je je boot leeg geroofd terugvindt. Overigens
voelen we ons eigenlijk nooit bedreigd. Nu hopen we in Niteroi, bij Rio de Janeiro
een jachthaven te vinden, waar we Pacific Blue met een gerust hart een weekje kunnen
achter laten om een reisje naar het binnenland te maken.
Bijna iedereen denkt dat het bij ons altijd
vakantie is,. Nou, dat is niet zo hoor. Soms is het heel hard werken. Er gaat af
en toe wel eens wat kapot. Een scheurtje in de dinghy, een (decadente) wasmachine
die het niet doet. Soms hoor je vreemde geluiden onder de boot. En dan moet er een
zwembroek uit de schroef gesneden worden. En van de week ontdekten we dat de aansluiting
van het middelste zonnepaneel begint te oxideren onder het glas. Verzin daar maar
weer eens een oplossing voor. Gelukkig heb ik 2 linker handen, en Peter 2 rechter
handen, dus krijgt hij het leeuwendeel voor zijn kiezen. Maar vergis je niet, ik
heb bijvoorbeeld hele mooie hoezen genaaid voor de touw rollen, dus zo links zijn
mijn handen nu ook weer niet. Bij ons thuis is het motto; "een van der Horst kan
alles".
Peter en ik beseffen heel goed dat we mazzel
hebben en een nieuwe boot onder ons kont hebben. Af en toe dokteren we nog wel met
wat kinderziektes, maar dat is niets vergeleken met boten die last hebben van ouderdomsklachten.
Nu lijkt het door dit verhaal misschien allemaal wel kommer en kwel, maar dat is
niet zo. In tegendeel. We prijzen ons elke dag gelukkig dat we in staat zijn dit
te doen. Iets te doen dat we beiden altijd gewild hebben. We merken wel dat de strakke
planning die we voor vertrek hadden gemaakt waarschijnlijk zal worden aangepast.
We nijgen er naar om niet in drie maanden door Patagonië te scheuren maar er een
aantal maanden langer over te doen. Dan hoeven we ons dit najaar niet zo te haasten
en we hebben ook meer tijd om het binnenland in te gaan om trektochten en paardrijtochten
te maken. Dan zijn we volgend voorjaar (mei-juni) te laat voor de Pacific maar dat
zien we dan wel weer. Misschien blijven we de kust wel volgen langs Peru tot aan
Panama of we blijven een paar maanden in Santiago en omstreken. We hopen ook dat
we na deze reis nog jaren de tijd hebben om Noord Europa te doorkruisen. Met dit
verhaaltje wilde ik proberen duidelijk te maken, dat het meestal rozengeur en maneschijn
is, en dat er af en toe een beetje bewolking voor de maan zit.
Paula.