Nou lieve mensen,
We zijn (15 januari) na bijna zes dagen bijna
gearriveerd in Cabo Verde.
In het algemeen hadden we een goede overtocht met af en toe wat weinig wind en wel
deining. Er waren flinke stukken, zoals gisteren, dat we van het echte passaatzeilen
konden genieten. Windkracht vier uit het Noordoosten, de fok aan de andere kant
en de windvaan stuurinrichting er op. Dat is geweldig.
's nachts maken we een bedje onder het dekhuis zodat de wacht af en toe een uiltje
kan knappen met de eierwekker op 15 minuten. Zo worden we niet eens moe. Ik heb
eergisteren met de I-pod op uren tegen de sterren staan meezingen buiten. Een geweldig
gevoel!
We hopen straks om een uur of één aan te komen in de baai van Palmeira.
De politie en douane schijnt 's middags niet
te werken dus dat doen we dan morgen.
Eerst eens kijken hoe het er daar uit ziet. Dat horen en zien jullie dan wel weer.
Wij liggen voor anker bij het eiland Sal, te Palmeira, Cabo Verde.
We hebben een goede tocht gehad er 6 dagen minus 2,5 uur over gevaren, bijna alles
gezeild op een paar windstille momenten na.
Op die momenten hebben we de motor gestart, want je wordt dan gek van het gestamp
en gerol, vooral van het klappen van het zeil.
Door het Sahara zand is de tuigage, boot, touwwerk rood. Moeilijk er af te krijgen.
Hoe langer je op zee bent des te meer je op die grote plas thuis raakt. Het is gek
maar je denkt geen moment aan het feit dat je zover van Jan en Alleman verlaten
bent. En dat is echt zo, want al die dagen zijn we bijna geen schip tegen gekomen.
Soms heel in de verte of op de radar ± 15 a 20 mijl van ons vandaan. Hierdoor kun
je tijdens je wacht een beetje pitten, met een wekker op 10 min. even om je heen
kijken of op de radar, de wekker weer zetten enz. In het begin durfde ik dat niet,
Peter deed dat altijd al. Ik durf het nu ook.
Wel ben ik een paar keer na het (binnen) slapen wat lamlendig geweest. Niet leuk,
maar na een poosje ging het voorbij, of na het voeren van de vissen.
Over vissen gesproken, we hebben weer een mooie vis gevangen, na een paar (dagen)
pogingen met een rode inktvis a.d. haak, deden we een nieuwe poging met een zilverkleurig
namaak visje aan de haak. En ja hoor, na een tijdje hapte er een dorade. We hebben
een paar moten gebakken en het smaakte heerlijk. De andere helft in de diepvries.
Vlak voor Cabo Verde, zag ik vreemde zilverkleurige vogeltjes, Cabo Parkietjes of
zo iets dacht ik, maar het bleken vliegende vissen te zijn, mooi gezicht. Later
vonden we er eentje op het dek. Voordat we 'm over boord gooiden heb ik er nog even
een foto van gemaakt.
De anker baai hier viel heel erg tegen bij aankomst. Ik had het idee dat Peter het
liefst het anker weer wilde lichten en meteen verder wilde varen naar een ander
eiland. Er liggen nog meerdere schepen voor anker. Maar je kijkt uit op een stel
olie opslag tanks en een soort container haventje. Niet erg verheffend dus. We besloten
toch te blijven en ons in te laten klaren. Aan de wal kwamen we een aardige boot-boy
tegen, die met ons mee gegaan is naar de officials, en het dorp/gehuchtje heeft
laten zien, de bakker, het café en de supermarkt (wat geen naam mag hebben). Maar iedereen
is erg vriendelijk.
Morgen gaan we maar een beetje de tourist uithangen. Dat doe je zo; er rijden toyota's
hilux zonder kap rond, met zit banken in de laadbak, en pas als die (over) vol zit
, brengt zo'n car je waar je wilt zijn. De terug weg idem dito.
We blijven een dag of 3 hier en dan gaan we naar Mindelo,te Sao Vicente. Ongeveer
120 mijl. We hebben een internet-café gevonden dat open zou moeten zijn vanaf 17.00
hr. zet je skype aan, wie weet lukt het een dezer dagen om op die manier contact
te hebben. Lijkt me leuk!! Maar we hebben het nog niet open gezien, helaas.
Hier laat ik het bij.
Groeten, liefs en kussen van hier.
Paula en Peter.